Biografia
Urodził się 24 lutego 1463 roku w Mirandoli (Włochy). Był filozofem, humanistą, poetą teologiem, ale zajmował się także naukami ścisłymi – matematyką, astronomią i przyrodą. Był przedstawicielem włoskiego odrodzenia.
Pochodził z bogatego rodu Piców, przyszedł na świat w rodzinie Francesca Pica i Giulii Boiardo Scandiano. W Ferrarze pobierał nauki, głownie u Guarina z Werony. Intensywnie studiował pisma greckich filozofów i doskonale poznał języki klasyczne. Prywatnie cieszył się dużą popularnością wśród kobiet, co zaowocowało w jego twórczości bogatą poezją miłosną. W kolejnych latach Pico mieszkał i tworzył w Bolonii i Paryżu. Po skandalu na tle miłosnym osiadł ostatecznie w Perugii gdzie zaczął badać żydowską kabałę. Nauki potępione przez Kościół szczególnie go pociągały.
We Florencji zaprzyjaźnił się z Wawrzyńcem Medyceuszem. Stworzył tam tezy dotyczące syntezy hellenizmu i judaizmu w systemie platońsko-chrześcijanskim. Było to wystąpienie bardzo kontrowersyjne (uczony miał bronić go w Rzymie w 1486 roku). Podejrzewano go nawet o herezję, a niektóre tezy uznano za nieortodoksyjne i wątpliwe. Tezy zostały potępione przez papieża, co spowodowało ucieczkę Giovanniego do Francji. Ujęto go w 1488 roku i uwięziono w Vincennes. Po jakimś czasie uzyskał zgodę na zwolnienie (dzięki protekcji włoskich książąt) i zamieszkanie we Florencji. W tych latach oddawał się pisaniu długich traktatów i analizie struktury wszechświata.
Ostatnie lata życia prowadził w osamotnieniu i nędzy. Żył niemal jak zakonnik i zamierzał nawet zostać Dominikaninem. Zmarł 14 listopada 1494 roku, niektórzy uważają, że w wyniku otrucia. Potwierdziły to badania szkieletu uczonego. Zabójstwo zlecił prawdopodobnie jeden z wysoko postawionych Medyceuszy, krytykowany przez przyjaciela Mirandoli – Girolamo Savonarolę.
Pico della Mirandola, autor: /www.wikipedia.org.pl |
Twórczość
Giovanni Mirandola znany jest przede wszystkim ze swoich traktatów filozoficznych. Podczas pobytu w Fiesole pisze Heptaplus (Heptaplus, czyli siedmioraka opowieść o sześciu dniach stworzenia Księgi Rodzaju) opisujący strukturę wszechświata i zawierający przekonanie o jedności doktryn filozoficznych.
W 1491 roku w traktacie De ente et uno usiłuje pogodzić poglądy Platona i Arystotelesa. Podobnie jak w dziele De concordia Platonis et Aristotelis. Z kolei Oratio de hominis dignitate traktuje o godności i wolności człowieka.