Dramat klasyczny to forma dramatu ukształtowana w renesansie na wzór dramatu antycznego. Charakterystyczną cechą odrodzenia było sięganie do starożytnych ideałów – kulturę antyczną uważano za wzór doskonałości. Ta ostatnia oznaczała zaś harmonię, zachowanie proporcji, stosowność oraz umiar. Fascynacja sztuką starożytnych Greków i Rzymian zaowocowała w kulturze europejskiej stylem klasycznym. Classicus z łaciny oznacza „doskonały”, „będący wzorem”. Właśnie tak postrzegano dorobek antycznych twórców i starano się go naśladować.
Klasycyzm renesansowy objawiał się przede wszystkim realizmem, dążeniem do odzwierciedlenia rzeczywistości w sposób jak najbardziej wierny (zasada mimesis), jednocześnie w sztuce poszukiwano piękna i starano się wiernie je oddawać. Nie było tu miejsca na brzydotę, deformację, naturalizm. Ponadto do cech klasycznych zalicza się prostotę i oszczędność wyrazu, pochwałę cnoty, zachowanie harmonii i umiaru.
Wszystkie te cechy odnoszą się także do dramatu klasycznego. Zasady obowiązujące w antycznej tragedii zostały zawarte w „Poetyce” Arystotelesa i to do nich odwoływali się renesansowi twórcy. Najważniejsze z reguł to:
- stosowności,
- zachowania zasady trzech jedności