Sielanka inaczej zwana bukoliką, idyllą, pastorałką – gatunek literatury pastoralnej, którego zawartość treściowa koncentruje się wokół rodzajowych scen z życia pasterzy czy rolników. Forma ta ma rodowód antyczny, wywodzi się z twórczości Teokryta (III w. p. n. e.). Może ona przybierać różnorodny kształt: monolog liryczny, dialog, narracja.
W liryce rzymskiej sielankę reprezentował Wergiliusz odwołujący się do mitu Arkadii. Gatunek ten charakteryzuje się występowaniem stałych motywów: sielski krajobraz, życie w zgodzie z naturą, zajęcia gospodarskie, miłość młodych bohaterów-pasterzy.
Sielanka była popularną formą poetycką literatury renesansu (Petrarka, Dante, Boccaccio), ale jej prawdziwy rozkwit miał miejsce w oświeceniu, a dokładnie w nurcie sentymentalizmu. Utwory Franciszka Karpińskiego („Laura i Filon”) oraz Franciszka Dionizego Kniaźnina należą do klasyki gatunku. Ta forma literacka znalazła również uznanie w klasycyzmie, w odmianie dworskiej, gdzie kostium pasterski służył do przedstawiania znanych osobistości, np. u Adama Naruszewicza.
Sielankowość stała się również swoistą ideologią preferowaną przez Kazimierza Brodzińskiego, który widział w tej postawie cechy narodowego charakteru Polaków („Wiesław”). Romantyzm przewartościował jednak podejście do tego gatunku i w literaturze współczesnym sielanka występuje tylko w formie stylizacji.