Tren podobnie jak epitafium jest odmianą literatury funeralnej (pogrzebowej). Tren wywodzi się ze starożytnej Grecji, za prekursorów gatunku uznaje się Pindara i Simonidesa z Keos. Jest to utwór żałobny, pisany po śmierci bliskiej osoby, wyrażający uczucia i refleksje cierpiącego podmiotu, ale też odwołujący się do wspomnień o zmarłym. Ważną cechą trenu jest przedstawienie osoby zmarłej jako kogoś wyjątkowego, kogo odejście stanowi niepowetowaną stratę.
W literaturze polskiej najważniejszym twórcą trenów był Jan Kochanowski, który po śmierci swojej córki stworzył cykl składający się z dziewiętnastu utworów upamiętniających Urszulę. Poeta przedstawił proces przechodzenia przez żałobę, którego poszczególne etapy (włącznie z utratą wiary) prowadzą ostatecznie do pocieszenia. W literaturze współczesnej do Kochanowskiego nawiązywał między innymi Władysław Broniewski w cyklu „Anka”.