Cechy fraszki
Nazwa gatunku wywodzi się od włoskiego słowa frasca, które oznacza „gałązkę”, a więc coś drobnego, błahego. Literacka fraszka to taki właśnie niewielkich rozmiarów utwór literacki.
Fraszki najczęściej pisane są wierszem rymowanym. Forma ta wymaga zwięzłości i umiejętności szybkiego i celnego puentowania. Tematyka fraszek bywa bardzo różnorodna, choć na ogół kojarzą się one z błahymi sprawami i humorystycznym ujęciem tematu. Warto jednak pamiętać, że powstało wiele fraszek filozoficznych, historycznych, obyczajowych czy też religijnych.
Geneza fraszki jako gatunku
Początków fraszki jako gatunku należy szukać w starożytności. Wywodzi się ona z epigramatu, krótkiej, na ogół dwuwierszowej, formy poetyckiej pisanej dystychem elegijnym. Za twórcę epigramatu uchodzi Symonides z Keos.
Przykładowi twórcy fraszek
Jan Kochanowski – zaszczepił ten gatunek na gruncie literatury polskiej, pozostawił po sobie trzy zbiory fraszek o bardzo szerokim zakresie tematycznym (biesiadne, miłosne, filozoficzne, obyczajowe, autotematyczne, autobiograficzne i in.);
Mikołaj Rej – autor „Zwierzyńca” – zbioru moralizatorskich fraszek, przedstawiających ludzkie cechy na przykładzie znanych z historii i literatury jednostek;
Jan Sztaudynger – współczesny autor fraszek; dzięki jego twórczości fraszka przeżyła swój „renesans” w polskiej literaturze; również odwoływał się w swoich utworach do szerokiego kręgu zagadnień: od tematyki filozoficznej po humorystyczną.