Pliniusz Starszy
Gaius Pilinus Secundus zwany również starszym (Maior), urodzony w roku 23 n.e. w Comun Novum w Południowej Italii (dzisiejsze Como we Włoszech).
Należał do średnio zamożnego stanu ekwitów, który w ówczesnym czasie związany był głównie z wojskiem. W czasach panowania Cesarza Wespazjan (69 – 79 n.e.) piastował urząd prokuratora kolejno w Hiszpanii, Galii oraz Afryce. Wiadomo też, że brał udział w walkach z plemionami germańskimi. Pod koniec życia pełnił funkcje komendanta floty w Misenum. Zginął w roku 79 n.e. podczas wybuchu wulkanu Wezuwiusz, prowadził wówczas na pomoc eskadrę okrętów rzymskich, a przy okazji podobno chciał również przyjrzeć się z bliska skutkom erupcji wulkanu.
Znany jest przede wszystkim z dzieła swojego życia – „Naturalis Historia”. Zawiera ono kompletny wykład ówczesnego stanu wiedzy z dziedzin takich jak – botanika, farmakologia, metalurgia, zoologia, kosmologia, mineralogia. Dzieło Piliniusza Starszego składa się z trzydziestu siedmiu ksiąg, zawierających łącznie dwa tysiące czterysta dziewięćdziesiąt trzy paragrafy.
Pliniusz Starszy podał, że korzystał z dzieł 327 pisarzy greckich i 146 pisarzy łacińskich (przestudiował ponad 2000 ksiąg). Jego praca stała się punktem odniesienia dla kolejnych pokoleń przyrodników, jako źródło pewnej wiedzy o świeci przyrody. Wielu późniejszych badaczy tytułowało swojej prace jako „historie naturalne” – było to popularne aż do drugiej połowy XIX wieku.
Inne dzieła Pliniusza Starszego nie zachowały się. Wiadomo jedynie pośrednio, że Piliniusz Starszy był autorem m. in. „Historii wojen Rzymian z Germanami” (Bella Germaniae libri XX) oraz „Od końca dzieła Afidiusa Bassusa” (A fine Aufidi Bassi).
Pliniusz Młodszy
Gaius Pilinius Caecilius Secudnus zwany także młodszym, od przydomku swojego wuja Piliniusza Starszego, który adoptował go po śmierci jego rodziców.
Piliniusz Młodszy, podobnie jak jego wuj urodził się w Comun Novum w Południowej Italii (dzisiejsze Como we Włoszech), w roku 61 n.e.. Swoją karierę polityczną rozpoczął już za czasów rządów Cesarza Domicjana (81 – 96), na początku w wieku 18 lat – jako obrońca sądowy, a następnie w roku 93 jako pretor. Wycofał się z niej jednak dość szybko, zrażony poczynaniami oraz terrorem ówczesnego władcy. Powrócił ponownie do kariery urzędniczej za cesarza Trajana (98 – 117), objął wówczas namiestnictwo w prowincji Bitynii oraz Pontu.
Cesarz darzył go wielkim zaufaniem oraz szacunkiem, który Pliniusz Młodszy odwzajemniał. Wiemy to dzięki jedynej zachowanej do dziś mowie – panegiryku na cześć Trajana, który również dowodzi, że był on znakomitym mówcą.
W historii zapisał się głównie jako wybitny autor listów, które stanowią doskonały obraz życia w ówczesnych czasach. Listy te pochodzą z lat 97 – 109, Pliniusz Młodszy nadał im charakter wystudiowanych rozpraw literackich, z czego każdy z nich dotyczy innego tematu – życia na wsi i w mieści, narodzin, pogrzebów oraz o wybuchu Wezuwiusza podczas którego zginął jego wuj Pliniusz Starszy (jeden z najbardziej znanych i najczęściej cytowanych prac pliniusza). Pisał również do wspomnianego już Cesarza Trajana, m. in. o ówczesnym prześladowaniu chrześcijan.