Po upadku jakobinów w 1794 roku władzę w rewolucyjnej Francji przejął nowo utworzony Dyrektoriat, składający się z pięciu osób, wspierany przez Radę Starszych i Radę Pięciuset. Władza tego nowego organu nie była jednak silna. Ludność Francji była już zmęczona pogarszającą się sytuacją gospodarczą, jak również trwającym cały czas poborem do wojska młodych mężczyzn.
W tym samym czasie wieści o trudnej sytuacji Dyrektoriatu docierały do Egiptu, gdzie wojska francuskie pod dowództwem Napoleona Bonaparte od 1798 roku toczyły walki o zajęcie go i odcięcie Wielkiej Brytanii od jej azjatyckich kolonii. Wiadomości były wysyłane do Napoleona przez jego brata, Lucjana Bonaparte, również wojskowego.
Napoleon uznał, że sytuacja panująca w kraju jest sprzyjająca każdemu planowi przejęcia władzy, dlatego też porzucił on swoje wojska w Egipcie i powrócił do Francji, lądując na kontynencie 20.10.1799 roku. Spisek mający na celu zmianę u władzy popierała spora liczba wojskowych, część ludu francuskiego, jak również niektórzy członkowie dotąd sprawującego władzę rządu, wraz z członkiem Dyrektoriatu Emmanuela – Joseph Sieyes'a. Ten ostatni liczył, że w razie zwycięstwa puczystów uda mu się przejąć pełną władzę w państwie.
Do przewrotu doszło 18 brumaire'a (9.11.) 1799 roku. Wojsko otoczyło wtedy siedzibę rządu i doprowadziło do jego aresztowania. W ciągu następnych dni Napoleon uchwycił władzę w państwie, zręcznie ograniczając przy tym rolę swoich współspiskowców i konkurentów, z Sieyes'em na czele.
W wyniku wprowadzenia nowej konstytucji (24.12.1799) władzę miało sprawować trzech konsulów, z czego pierwszym z nich miał być Napoleon. Posiadali oni władzę wykonawczą. Zlikwidowano Radę Pięciuset, zamiast tego istniały Rada Stanu, Trybunat i Zgromadzenie Prawodawcze, posiadające władzę ustawodawczą. W praktyce większą część władzy posiadał w swoim ręku Pierwszy Konsul.
W 1804 roku Napoleon uznał, że posiada już wystarczająco silną władzę, by pójść krok dalej. Najpierw przeprowadził on referendum, w którym większość Francuzów opowiedziała się za poparciem jego planów, później zaś, 2.12.1804 roku w katerze Notre-Dame Napoleon koronował się na cesarza Francuzów (a nie Francji), tworząc Cesarstwo Francuskie.
Obalenie Dyrektoriatu, Konstytucja konsularna i koronacja Napoleona Bonaparte na cesarza Francuzów
Polecamy również:
-
Napoleon Bonaparte - biografia, najważniejsze informacje i wydarzenia
Napoleon Bonaparte (pierwotna pisownia nazwiska Buonaparte) urodził się 15.08.1769 roku na Korsyce. Pochodził z rodziny szlacheckiej o włoskich korzeniach. W młodym wieku zdecydował się na wstąpienie do armii, w tym też celu wyjechał do Paryża, gdzie skończył szkołę militarną. Od roku 1786 w służbie u króla... Więcej »
-
Wyprawa Napoleona do Egiptu - przyczyny, przebieg, skutki, znaczenie
W roku 1797 Francja zawarła pokój z Austrią w Campo Formio, będący rezultatem klęsk tej ostatniej w kampanii we Włoszech. Oznaczało to, że jedynym przeciwnikiem Francji pozostała Wielka Brytania. Aby zmusić ją do podpisania pokoju należało albo dokonać inwazji na Wyspy Brytyjskie (co było zadaniem niemalże... Więcej »
-
Napoleon Bonaparte - rządy, polityka wewnętrzna i zagraniczna. Ocena rządów Napoleona
Napoleon Bonaparte przejął władzę we Francji w wyniku zamachu stanu 18 brumaire'a (9.11.) 1799 roku, kończąc tym samym rewolucję francuską. 24.12.1799 roku wprowadził on nową konstytucję, zwaną konsularną, lub Konstytucją roku VIII. Na mocy jej przepisów Francją miał rządzić trzyosobowy Konsulat, z... Więcej »
-
Reformy i dokonania Napoleona Bonaparte
Kiedy w roku 1799 Napoleonowi Bonaparte udało się uchwycić władzę w rewolucyjnej Francji i doprowadzić do wprowadzenia konsulatu, nikt jeszcze nie spodziewał się, że państwo zyskuje w jego osobie jednego z najwybitniejszych administratorów i reformatorów. Niemal od razu zaczął on przemodelowanie... Więcej »