Ruchy heretyckie w średniowiecznej Francji

Herezja to doktryna religijna, która jest niezgodna z oficjalną nauką dominującej religii. Rozbieżności pomiędzy poglądami heretyckimi a oficjalnymi mogły dotyczyć między innymi takich sfer jak moralność, czy też natura rzeczywistości. W średniowiecznej Europie heretycy uważali siebie za chrześcijan. Nie podzielali jednak całkowicie nauki Kościoła. W związku z tym pragnęli ją zmodyfikować.

Intensywny rozwój ruchów heretyckich w średniowiecznej Europie przypadł na XI i XII wiek. Można spotkać się z poglądem, że na rozkwit herezji w pewnej mierze wpływ wywarła reforma gregoriańska realizowana przez papieża Grzegorza VII (1073-1085), która między innymi miała na celu zaostrzenie rygoru życia duchowieństwa. Postulat dążenia do moralnej odnowy był często wysuwany również przez przywódców ruchów heretyckich.

Największe XII-wieczne ruchy heretyckie narodziły się we Francji. Wśród nich należy wymienić przede wszystkim waldensów oraz katarów. Największą grupą spośród tych ostatnich byli albigensi (nazwa pochodzi od miasta Albi w południowej Francji - głównego ośrodka działalności albigensów). Doktryna religijna katarów do pewnego stopnia była inspirowana poglądami wyznawanymi przez sektę bogomiłów, która powstała w X wieku w Bułgarii. Jedną z cech doktryn formułowanych przez ruchy heretyckie takie jak bogomiłowie, czy też katarzy, był synkretyzm religijny, czyli łączenie w niej idei wywodzących się z różnych tradycji religijnych.