Germanami (Germanowie) nazywano plemiona żyjące w północnej i środkowo – północnej Europie, zalicza się ich do indoeuropejskiej grupy językowej. Jako obszar ich pochodzenia wskazuje się tereny Skandynawii.
Plemiona germańskie dotarły na obszary dorzecza Łaby oraz Renu w X w. p.n.e.. Około roku 750 p.n.e. zamieszkiwały tereny dzisiejszej Polski oraz Niemiec. W V w. n.e., za sprawą najazdu koczowniczego plemienia Hunów, część z nich przesunęła się na zachód. Germanie osiedlili się wówczas na obszarach należących do cesarstwa rzymskiego, zakładając przy tym niezależne królestwa – Wizygoci w Hiszpanii, Frankowie i Burgundowie w Galii, Wandale w Afryce, Rugowie w Italii. Duża większość plemion zasymilowała się z ludnością rdzenną, wyjątek stanowiła Brytania gdzie powstały podstawy etniczne narodu angielskiego oraz tereny między Renem a Łabą, które z czasem stworzyły naród niemiecki.
Starożytni podzielili ich na trzy grupy:
• Germanowie zachodni – zamieszkiwali głównie obszary dorzecza Łaby – Erminowie oraz dorzecze Renu i Wezery – Istwenowie.
• Germanowie wschodni – Początkowo zamieszkiwali tereny słowiańskie, od III w. obszary Morza Czarnego. Do tej grupy zaliczali się Wandalowie, Goci oraz Burgundowie.
• Germanowie północni – zamieszkujący Skandynawie, późniejsi Szwedzi i Norwegowie.
Na początku funkcjonowania poszczególnych plemion germańskich były one zorganizowane w grupy plemienno – rodzinne. Wodzów wybierano zazwyczaj tylko na czas wojen, a najważniejszym odpowiednikiem naczelnej administracji stanowiły zgromadzenia członków rodu – zgromadzenie plemienne. To od ich decyzji zależały losy danego plemienia, w tym m.in. kwestie sądownicze, decydowanie o wojnie i pokoju oraz wyborze wodza (miał ograniczoną władze przez starszyznę plemienia).
Początkowo próby tworzenia jakichkolwiek organizacji ponadplemiennych nie przynosiło żadnych efektów. Pierwsze większe „państwo” zostało założone przez Gotów w III w. n.e. – obejmowało olbrzymi obszar, jednak nie było w większym stopniu scentralizowane.
Największe zmiany w kwestii działania danego plemienia germanie zanotowali poprzez kontakt z Cesarstwem Rzymskim, od którego przejmowali wzorce nie tylko społeczne, ale również militarne.
W początkowej fazie rozwoju członkowie plemion germańskich zajmowali się głównie hodowlą zwierząt. Poprzez kontakty z Cesarstwem Rzymskim zaczęli prowadzić osiadły tryb życia – większego znaczenia zaczęła nabierać uprawa ziemi.
Do V w. germanie byli poganami, najwcześniej chrystianizacji uległy plemiona funkcjonujące w obrębie wpływów cesarstwa rzymskiego – głównie chrześcijaństwo typu ariańskiego.