Precesją nazywamy obrót osi obrotu ciała. Jest to szczególny przypadek ruchu obrotowego bryły sztywnej, ponieważ może się obracać względem trzech osi głównych, czyli x, y, z. Przykładem tego zjawiska jest precesja osi Ziemi.
Precesja Larmora
Precesją Larmora nazywamy ruch precesyjny pojedynczej cząstki (np. elektronu) lub układu cząstek (np. jądra atomowego), które posiadają własny moment magnetyczny w polu magnetycznym. Oś, wzdłuż której skierowany jest moment magnetyczny cząstki lub układu cząstek, zatacza stożek wokół kierunku pola magnetycznego.
Zjawisko to odkrył J. Larmor w 1897 r. i jest ono wykorzystywane, np. w rezonansie magnetycznym (MR) do diagnostyki:
Spin, który nie znajduje się w kierunku zewnętrznego pola magnetycznego, wykonuje obrót wokół linii pola magnetycznego. Taki spin jest w stanie superpozycji stanów własnych. Superpozycje tych stanów są niestacjonarne, dlatego spin obraca się wokół osi pola magnetycznego.
Częstotliwość obrotu spinu w stanie superpozycji jest proporcjonalna do współczynnika giromagnetycznego \( \gamma \) oraz indukcji stałego pola magnetycznego \(B\). Częstotliwość Larmora \( \omega _{L}\) opisuje zależność:
\( \omega _{L}=- \gamma B\)
Wprowadzając zmienne pole magnetyczne o częstotliwości równej precesji Larmora i skierowane prostopadle do pola magnetycznego, zmienia się stan spinu. Z punktu widzenia spinu, istnieje określona częstotliwość dla zmiennego pola, przy której „widzi” statyczne pole wokół którego również zaczyna się obracać.