ale także nie-żydowscy małżonkowie nie mogą być członkami synagogi ani uczestniczyć w ceremoniach religijnych. Konwersja na judaizm konserwatywny wymaga zawsze obrzezania (w przypadku mężczyzn), zanurzenia w mykwie i egzaminu przed bejt dinem (sądem religijnym).
Żydzi konserwatywni różnią się od ortodoksów stosunkiem do Mesjasza – uważają, że nie ma jednego poglądu dotyczącego idei Mesjasza i epoki mesjańskiej, gdyż żaden tekst nie przesądza w sposób ostateczny tej kwestii. Biorą przy tym pod uwagę, że zapowiadany Mesjasz nie musi być człowiekiem, ale może być wyłącznie symbolem wybawienia ludzkości od zła tego świata.
Kobiety w judaizmie konserwatywnym mają więcej praw niż w judaizmie ortodoksyjny. Mogą zasiadać w synagodze razem z mężczyznami oraz mogą być rabinami i świadkami w żydowskim sądzie. W niektórych społecznościach są wliczane do minjanu.
Judaizm rekonstrukcjonistyczny
Rekonstrukcjonizm powstał w 1 połowie XX w. w Stanach Zjednoczonych na styku judaizmu reformowanego i konserwatywnego, starając się pogodzić oba odłamy. Obecnie liczy około 60 tysięcy wyznawców.
Judaizm rekonstrukcjonistyczny podkreśla, że społeczności żydowskie zawsze ewoluowały i dostosowywały się do nowych okoliczności historycznych. Odziedziczona tradycja (np. przestrzeganie szabatu, zasad koszerności, obrzezania) nie stanowi niezmiennego Bożego prawa, gdyż z każdym pokoleniem jest „rekonstruowana” – tradycja stanowi odbicie sposobu, w jaki dane pokolenie rozumie swoją więź z Bogiem. Równocześnie jednak owej tradycji należy się szacunek – rekonstrukcjoniści kładą znacznie większy nacisk na przestrzeganie halachy niż wyznawcy judaizm reformowany.
Większość Żydów identyfikujących się z rekonstrukcjonizmem nie wierzy w transcendentne objawienie (cuda i wydarzenia nadprzyrodzone) oraz w to, że Bóg wybrał naród żydowski.
W judaizmie rekonstrukcjonistycznym mężczyźni i kobiety są równi wobec religii. Konwersja ma charakter uproszczony. Nie wymaga zanurzenia w mykwie i obrzezania.