Kabałą (hebr. qabbala – „tradycja”) nazywa się mistyczny nurt w judaizmie, który został oparty na filozofii neoplatońskiej oraz na elementach doktryn gnostyckich. Pojawił się już w starożytności, ale ze względu na ustną i okrytą tajemnicą drogę przekazu wiedzy między nauczycielami a uczniami, badacze nie są w stanie opisać jego dokładnego rozwoju. Kabała „ujawniła się” dopiero w XII w. w Prowansji. Współcześnie studiowana jest przede wszystkim w kręgach chasydzkich.
Kabaliści za cel stawiają sobie zrozumienie natury Boga, człowieka i kosmosu. Aby go osiągnąć zaczytują się w Torze w poszukiwaniu jej mistycznego, ukrytego sensu. Jednym z podstawowych założeń kabały jest bowiem wiara w istnienie związku między literami hebrajskiego alfabetu i przypisanej każdej z nich wartości liczbowej. Znając wartość litery kabalista oblicza wartość liczbową całego wyrazu. Dwa wyrazy, których wartość liczbowa jest taka sama, są ze sobą – w przekonaniu kabalisty – mistycznie powiązane. Ta metoda interpretacji tekstu nazywa się gematrią.
Kabaliści zgodnie twierdza, że żaden człowiek nie może poznać istoty Boga (Ein Sof – bez końca), ale może badać jego atrybuty, emanacje, zwane po hebrajsku sefirot (liczby).