Kabałą (hebr. qabbala – „tradycja”) nazywa się mistyczny nurt w judaizmie, który został oparty na filozofii neoplatońskiej oraz na elementach doktryn gnostyckich. Pojawił się już w starożytności, ale ze względu na ustną i okrytą tajemnicą drogę przekazu wiedzy między nauczycielami a uczniami, badacze nie są w stanie opisać jego dokładnego rozwoju. Kabała „ujawniła się” dopiero w XII w. w Prowansji. Współcześnie studiowana jest przede wszystkim w kręgach chasydzkich.
Kabaliści za cel stawiają sobie zrozumienie natury Boga, człowieka i kosmosu. Aby go osiągnąć zaczytują się w Torze w poszukiwaniu jej mistycznego, ukrytego sensu. Jednym z podstawowych założeń kabały jest bowiem wiara w istnienie związku między literami hebrajskiego alfabetu i przypisanej każdej z nich wartości liczbowej. Znając wartość litery kabalista oblicza wartość liczbową całego wyrazu. Dwa wyrazy, których wartość liczbowa jest taka sama, są ze sobą – w przekonaniu kabalisty – mistycznie powiązane. Ta metoda interpretacji tekstu nazywa się gematrią.
Kabaliści zgodnie twierdza, że żaden człowiek nie może poznać istoty Boga (Ein Sof – bez końca), ale może badać jego atrybuty, emanacje, zwane po hebrajsku sefirot (liczby). Dziesięć sefirot tworzy razem świat boskiej rzeczywistości; jest on przedstawiany w formie diagramu i nazywany Drzewem Życia. Zadaniem kabalistów jest poznanie i opisanie relacji, jakie zachodzą między naszym światem, dziesięcioma sefirot (traktowanymi jako „kanały mediacyjne” przez które objawia się Bóg) a Ein Sof.
Najsłynniejszym dziełem kabalistycznym jest wielotomowa Sefer ha Zohar (Księga Blasku) z XIII w., zawierająca mistyczne komentarze do historii przekazywanych przez Torę. Jej autorem był Mojżesz z Leonu, członek diaspory żydowskiej z Hiszpanii. Początkowo została wpisana przez ortodoksyjnych rabinów na listę ksiąg heretyckich, ale po latach stała się trzecią co do ważności księgą judaizmu (za Torą i za Talmudem). Jest napisana w języku aramejskim. Dopiero w 2003 r. ukazał się pierwszy pełny przekład na angielski z komentarzem.
Szacuje się, że do naszych czasów powstało 6000 poważnych dzieł kabalistycznych. Wśród najczęściej studiowanych, oprócz Księgi Zohar, są Księga Stworzenia z III/ VI w. (Sefer Jecira) i Księga Jasności (Sefer ha-Bahir).
W ostatnich latach na Zachodzie pojawiła się tzw. „pop-kabała” (propagowana m.in. przez piosenkarkę Madonnę), która nie ma nic wspólnego z mistycyzmem żydowskim i dla ortodoksyjnego wyznawcy judaizmu jest po prostu grzechem. Prawdziwi kabaliści nie noszą żadnej czerwonej nici Racheli na nadgarstku, z którą afiszują się obecnie osoby należące do amerykańskiej organizacji The Kabbalah Centre. Poza tym, żeby studiować kabałę trzeba znać język hebrajski (nie da się inaczej zgłębiać świętych ksiąg) i być wyznawcą judaizmu, czyli Żydem. Kabała w wersji popularnej nie wymaga nawet przejścia na judaizm.
Ponadto kabałą w wydaniu tradycyjnym mogą się zajmować wyłącznie mężczyźni, którzy przekroczyli czterdziesty rok życia i posiadają niezbędną ku temu wiedzę, tj. znają Torę Pisaną i Ustną (Talmud). Konieczny jest także osobisty i długotrwały kontakt z uczonym mistrzem.
W przeszłości kabałą interesowali się także chrześcijanie m.in. Pico della Mirandola (XV w.) i kardynał Idzi z Viterbo (dzieło „Szekina”).