Do najbardziej znanych zwyczajów żydowskich należą:
Obrzezanie
Po narodzinach chłopca, w ósmym dniu życia, następuje jego obrzezanie (akt wycięcia części napletka). Jest to znak zawarcia przymierza Boga z Abrahamem, a tym samym z całym Narodem Wybranym. Abraham był pierwszym który poddał się obrzezaniu, mając wtedy już 99 lat. Nakaz obrzezania ma swoje źródło w Torze (Bereszit 17,10-14). Obrzezanie bywa porównywane do chrztu u katolików. Na uroczystość zaprasza się rodzinę i znajomych. Zabiegu dokonuje mohel. Rytuał obrzezania w j. hebrajskim nazywa się brit mila. Jest wymagany w judaizmie (szczególnie ortodoksyjnym) także od osób, które chcą przejść na judaizm.
W przypadku narodzin dziewczynki następuje wyłącznie uroczystość nadania jej imienia.
Bar micwa i bat micwa
Bar micwa to uroczystość przyjęcia chłopca w poczet pełnoprawnych członków żydowskiej wspólnoty wyznaniowej. Obchodzona jest ona w pierwszy szabat po 13. urodzinach. Wówczas podczas porannego nabożeństwa chłopiec odczytuje przypadający na dany dzień fragment Tory (parsza). W niektórych synagogach proszony jest również o wygłoszenie przygotowanego przez niego omówienia jakiegoś zagadnienia prawa żydowskiego. Następnie jego ojciec dziękuję Bogu za uwolnienie go od odpowiedzialności za grzechy syna. Po nabożeństwie odbywa się kiddusz, czyli posiłek przygotowany przez rodziców. Chłopiec, stający się „synem przykazania”, otrzymuje prezenty.
Odpowiednikiem bar micwy jest dla dziewczynek bat micwa (hebr. córka przykazania). Dotyczy osób płci żeńskiej, które ukończyły 12 lat, ale zdarza się, że obchodzona jest po ukończeniu 13. roku życia. Większość ortodoksów odrzuca ją jako innowację religijną. Z uroczystościami bat micwy można się spotkać wśród Żydów judaizmu reformowanego, konserwatywnego czy rekonstrukcjonistycznego.
Szabat
Szabat (szabas) jest siódmym i najważniejszym dniem tygodnia dla wyznawców judaizmu; jednym z najstarszych i najtrwalszych świąt w tradycji żydowskiej. Upamiętnia dzień, w którym Stwórca odpoczął po stworzeniu świata. Ma również przypominać Żydom wyzwolenie z niewoli egipskiej. Szabat trwa od piątku wieczorem do soboty wieczorem, a dokładniej od zachodu do zachodu słońca, dlatego jego godziny są ruchome i zależą od pory roku i szerokości geograficznej. Do najważniejszych wymogów należy powstrzymanie się od pracy oraz uczestniczenie w uczcie szabatowej.
Prawo żydowskie wymienia 39 prac zabronionych w czasie szabatu. Większość z nich to zajęcia związane z rolnictwem i pasterstwem, ale również pisanie czy rozpalanie ognia. Aby nieumyślnie nie naruszyć zakazu pracy, Żydzi nie wykonują czynności podobnych do zajęć zabronionych, np. nie rysują, nie zapalają ani nie gaszą światła elektrycznego (m.in. wykręcają żarówkę z lodówki). Zakazem objęte jest również podróżowanie oraz przenoszenie rzeczy – nie można nosić nawet kluczy, komórki itd. Wolny czas powinno poświęcać się na studiowanie Tory oraz na modlitwę.
Ślub żydowski
Ślub żydowski może odbyć się w każdy dzień oprócz szabatu (za szczególnie szczęśliwe dni do zawarcia związku małżeńskiego uważany jest wtorek oraz piątek). Obowiązkiem jest spisanie i odczytanie w obecności dwóch świadków umowy małżeńskiej – ketuby. Ketuba reguluje obowiązki pana młodego wobec małżonki i prawa żony w związku małżeńskim. Ślub zawiera się zwykle na dziedzińcu synagogi bądź w domu modlitwy i nauki (Bejt Hamidrasz). Nad młodymi rozstawia się baldachim zwany chupą. Symbolizuje ona dach domu, który stworzą małżonkowie. Po odczytaniu umowy (ketuby) mężczyzna nakłada narzeczonej obrączkę i wypowiada słowa przysięgi. Następnie oboje wypijają łyk wina. Po uroczystości pan młody rozbija nogą kielich, co ma przypominać małżeństwu o kruchości szczęścia i miłości, a także o zburzonej Świątyni Salomona. Po ślubie ma miejsce wesele. W rodzinach chasydzkich przyjęto, iż kobiety i mężczyźni tańczą osobno oraz spożywają posiłek przy oddzielnych stołach.
Pogrzeb żydowski
Pogrzeb żydowski powinien być zorganizowany w ciągu doby od zgonu. Jego organizacją zajmuje się Chewra Kadisza, czyli bractwo pogrzebowe działające charytatywnie we wszystkich gminach żydowskich.
Ciało zmarłego przed pochówkiem jest obmywane, namaszczane i ubierane w biały kitel. Istnieje nakaz chowania do grobu wszystkiego, na czym znalazła się krew nieboszczyka. Na zamkniętą trumnę wysypuje się symboliczne garść ziemi z Izraela. Żałoba, tzw. sziwa, u Żydów trwa siedem dni. W tym czasie członkom najbliżej rodziny zmarłego nie wolno pracować, jeść mięsa, pić wina i utrzymywać kontaktów seksualnych. Nagrobek stawiany jest dopiero w pierwszą rocznicę śmierci. Nie ma w judaizmie święta zmarłych, ale istnieje zwyczaj odwiedzania grobów w rocznicę śmierci i przed świętem Rosz Ha-szana. Wtedy zapala się na nich świece i kładzie kamyk (nie składa się kwiatów, bo są przeznaczone dla żywych). Ekshumację ciał są niewskazane, chyba że jej celem byłoby przeniesienie szczątków do Izraela. Zabronione są także autopsje i wystawianie zwłok na widok publiczny.