Prawo żydowskie, czyli halacha (hebr. halach – iść, postępować), reguluje postępowanie wyznawców judaizmu. Jego wykładnia znajduje się w Talmudzie (w Misznie i w Gemarze).
Religijne przepisy prawne zawarte w Talmudzie stanowią interpretacje Prawa Mojżeszowego zapisanego w Torze i ukazują jak zastosować je do konkretnych sytuacji życiowych. Równocześnie interpretacje te były przez wieki rozwijane przez rabinów. Ich opinie znajdują się w licznych komentarzach talmudycznych oraz w kodeksie Szulchan Aruch (hebr. nakryty stół) autorstwa Josefa Karo. Szulchan Aruch (XVI w.) jest do dziś obowiązującym źródłem rozstrzygnięć halachicznych.
Przestrzeganie halachy jest obowiązkiem każdego Żyda, a niedopełnienie bądź przekroczenie normy religijnej jest uważane za grzech. Prawo żydowskie dotyczy przepisów kultowo-liturgicznych (np. obchodzenia szabatu, świąt żydowskich), pokarmowych (koszerność), ale również życia codziennego (np. śmierci, małżeństwa, kontaktów między płciami). Halacha jest ściśle przestrzegana przez Żydów ortodoksyjnych i większość wyznawców judaizmu konserwatywnego, natomiast odłam reformowany traktuje ją jako wskazówkę, a nie ostateczny autorytet.
Tradycyjnie prawo żydowskie dzieli się na 619 przykazań (micwot) na które składa się 248 nakazów (np. nakaz szanowania rodziców) i 365 zakazów (zakaz mordowania). Ze względu na źródło pochodzenia, przykazania dzielą się także na pochodzące z Tory i pochodzące od rabinów. Z prawnego punktu widzenia, przykazania Tory (micwot deorajta) są ważniejsze od przykazań rabinicznych (micwot derabanan).