Początki judaizmu na ziemiach polskich sięgają XII w. Żydzi, którzy przybywali wówczas do naszego kraju w wyniku ucieczki przed prześladowaniami w Europie Zachodniej, wywodzili się przede wszystkim z krajów niemieckich i mówili językiem jidysz – byli to tzw. Żydzi aszkenazyjscy. Tylko nieliczni wyznawcy judaizmu, którzy osiedlali się w Polsce, należeli do pochodzących z Hiszpanii Żydów sefardyjskich.
W odróżnieniu od innych krajów europejskich Żydzi na ziemiach polskich cieszyli się dużą tolerancją, chociaż pojawiały się sporadyczne rozruchy antyżydowskie, oskarżenia o mordy rytualne oraz o profanację hostii. Nie przerodziły się one jednak w wystąpienia przeciwko wyznawcom judaizmu na szerszą skalę.
Największy rozkwit kultury żydowskiej na ziemiach polskich nastąpił w XVI wieku. W Krakowie i w Lublinie działali wówczas rabini cieszący się niekwestionowanym autorytetem. Zalicza się do nich m.in. Mojżesz ben Israel Isserles (nazywany powszechnie Remu), który był przez wiele lat naczelnym rabinem krakowskiej gminy żydowskiej, talmudystą, filozofem. To właśnie on określił Polskę „rajem dla Żydów” (paradis Judaeorum). Jego grób na cmentarzu przy synagodze Remuh w Krakowie odwiedzany jest rocznie przez tysiące Żydów z całego świata, którzy zostawiają wokół macewy karteczki z prośbami, wierząc że te zostaną wysłuchane i spełnione.
Ośrodki studiów rabinackich z czasem zaczęły powstawać w innych miastach np. we Lwowie, Wilnie, czy w Warszawie. W XVIII wieku na wschodnich terenach Rzeczypospolitej pojawił się mistyczny ruch ożywienia religijnego – chasydyzm, którego założycielem był, działający na Podolu, Izrael ben Eliezer (zwany Baal Szem Tow).
Polska była ważnym ośrodkiem judaizmu aż do 1939 r. W przeddzień wybuchu II wojny światowej trzymilionowa społeczność żydowska stanowiła ok. 10 procent ludności całego kraju. Po zagładzie (szoah, holokaust) przez hitlerowców pozostało ich w Polsce zaledwie około 100 tysięcy. Większość wyemigrowała do Izraela i innych państw, stąd obecnie mówi się zaledwie o 20-25 tysiącach osób pochodzenia żydowskiego, przy czym większość nie prowadzi aktywnego życia religijnego i nie utożsamia się ze swoją tradycją.
We współczesnej Polsce na próżno szukać żydowskich dzielnic ani miasteczek. Zachowało się natomiast ponad tysiąc cmentarzy i zabytkowe synagogi (np. krakowska Synagoga Remu z XVI w. czy synagoga Nożyków z pocz. XX w. w Warszawie), w których do dziś odbywają się modlitwy.
Obecnie w Polsce przeważają zdecydowanie wyznawcy judaizmu ortodoksyjnego (ok. 6 tysięcy), ale działa też od 1999r. Beit Polska (Związek Postępowych Gmin Żydowskich), którego członkowie są wyznawcami judaizmu reformowanego (około 400 osób).
Gminy żydowskie ortodoksów znajdują się w Warszawie, Wrocławiu, Krakowie, Łodzi, Szczecinie, Katowicach, Bielsku-Białej i Legnicy. W mniejszych skupiskach żydowskich – m.in. w Lublinie, Poznaniu, Wałbrzychu – posiadają filie.
Gminy zrzeszają się w ramach Związku Gmin Wyznaniowych Żydowskich, który zarejestrowano w 1993 roku jako kontynuację Związku Religijnego Wyznania Mojżeszowego, powstałego w 1946 r.
Celem Związku jest organizowanie życia religijnego i kulturalnego członkom gmin w Polsce oraz działalność charytatywna. Jego przewodniczącym jest Piotr Kadlčik. Naczelnym rabinem RP jest natomiast Michael Schudrich. Jego zadaniem jest nadzór pracy całego rabinatu w kraju i rozstrzyganie kwestie koszerności.
Związek Gmin Wyznaniowych Żydowskich w RP jest członkiem wielu organizacji międzynarodowych m.in.: Europejskiego Kongresu Żydów, Europejskiej Rady Społeczności Żydowskich, czy Fundacji Ochrony Dziedzictwa Żydowskiego w Polsce.
Ponadto w Polsce zarejestrowana jest także Izraelicka Niezależna Gmina Wyznaniowa w Poznaniu (która wyodrębniła się ze Związku) oraz Gmina Wyznaniowa Starozakonnych z siedzibą w Warszawie. Na terenie całego kraju działa również Centrum Żydowskie Chabad Lubawicz, którego członkowie należą do nurtu ultraortodoksyjnego i są chasydami.
W Kościele katolickim w Polsce 17 stycznia obchodzony jest Dzień Judaizmu. Został on ustanowiony przez Episkopat Polski w 1997 r. Jego celem jest rozwój dialogu chrześcijańsko-żydowskiego, a także modlitwa i refleksja nad związkami obu religii. Co roku uroczyste obchody tego Dnia odbywają się w jednym z polskich miast. Sprawą dialogu i organizacją wspólnych spotkań zajmuje się również Polska Rada Chrześcijan i Żydów, która powstała w 1989 r.