Cechy rzemieślnicze w średniowieczu

Cechy rzemieślnicze były miejskimi organizacjami zawodowymi, które zrzeszały rzemieślników, zazwyczaj tej samej profesji. Zdarzało się również, że do jednego cechu należeli reprezentanci różnych, często pokrewnych rzemiosł. Pierwsze cechy w średniowiecznych miastach europejskich zaczęły powstawać w połowie XII wieku. Działalnością cechu kierowała rada wyznaczana przez majstrów cechowych. Jej obowiązki polegały na sprawowaniu nadzoru nad przestrzeganiem przepisów cechowych, rozsądzaniu sporów zawodowych, a także zarządzaniu cechowym mieniem. Cechy starały się zwykle zmonopolizować rynek zbytu towarów, który wytwarzały. Prowadziło to do rywalizacji pomiędzy cechami działającymi w różnych miastach, której przejawem było zwalczanie konkurencji. Dbałość o interes własnego cechu niekiedy przejawiała się w utrudnianiu dostępu do niego ludziom z zewnątrz poprzez stawianie im nadmiernie wygórowanych wymagań. Działalność cechów przyczyniła się do standaryzacji efektów pracy w różnych dziedzinach produkcji rzemieślniczej. Źle wykonana praca („partactwo”) mogła bowiem skutkować utratą klienteli. Oprócz spełniania funkcji zawodowych, cechy zajmowały się również sprawowaniem kultu religijnego patrona cechowego oraz zachowywaniem pamięci o zmarłych członkach. Członkowie cechów byli także zobowiązani do obrony miasta na wypadek ataku.