1. Wstęp
A. Inwokacja skierowana do Boga (wersy 1-6),
B. Zwrot do odbiorców dzieła połączony z przybliżeniem tematyki (wersy 7-18)
2. Część narracyjno-opisowa prezentująca bohaterów dialogu
A. Krótkie przedstawienie Mistrza Polikarpa (19-24)
B. Opis Śmierci (25-48)
3. Dialog Mistrza Polikarpa ze Śmiercią
A. Przemowa Śmierci (49-89)
- Śmierć „wita się” z Polikarpem, oznajmia mu, by się nie lękał, bo to jeszcze nie jego czas, a ona objawiła się ze względu na jego gorące modlitwy
B. Odpowiedź Mistrza Polikarpa (90-103)
- Mędrzec przyznaje się do strachu, prosi Śmierć, by odsunęła się od niego i odłożyła kosę
C. Mowa Śmierci (104-113)
- Śmierć odmawia spełnienia prośby Mistrza, lecz obiecuje mu, że nie wyrządzi mu żadnej krzywdy.
- Dwa ostatnie wersy to opis przerażenia Mistrza Polikarpa, który stoi, chwiejąc się na nogach.
D. Mowa Mistrza (114-117)
- Mistrz Polikarp pyta Śmierć o to, skąd wzięła się na świecie (o czas jej narodzin i o jej rodziców).
E. Mowa Śmierci (118-145)
- Śmierć opowiada historię Adama i Ewy, przy czym wspomina, że ona sama poczęła się wtedy, gdy Ewa zerwała zakazany owoc.
F. Mowa Mistrza (146-153)
- Mistrz Polikarp pyta Śmierć o przyczyny jej działania (dlaczego pozbawia ludzi żywota). Sugeruje także, że ludzie gotowi są składać jej dary, by uniknąć ciosu jej kosy. Sam gotów byłby upiec dobrego kołacza.
G. Mowa Śmierci (154-303)
- Śmierć ostrzega Mistrza Polikarpa, by nie próbował jej przekupić, bo nie ma to żadnego sensu.
- Następnie wymienieni zostają ludzie wszystkich stanów, nad którymi góruje Śmierć. Ścina ona nawet królewskie głowy. To ona pozbawiła życia Kajfasza, Judasza, Goliata.
- Moc Śmierci nie podołała tylko Jezusowi, gdyż jest on Bogiem, a potęga Śmierci pochodzi właśnie od Boga.
- Śmierć przyznaje, że większą władzę ma nad ludźmi czyniącymi zło, a mniejszą nad tymi, którzy postępują właściwie.
H. Odpowiedź Mistrza (304-312)
- Mistrz zastanawia się nad tym, jak będzie wyglądało życie Śmierci, kiedy wytraci wszystkich ludzi (dosłownie pyta „z kim się zaprzyjaźni”)
I. Mowa Śmierci (313-357)
- Śmierć odpowiada, że najbardziej lubuje się w ludzkim grzechu, a ten nigdy nie zniknie ze świata. Następnie wymienia wszystkich czyniących zło (krytyka społeczeństwa), których dosięgnie jej kosa (księża i plebani upajający się piwem itd.).
J. Mowa Mistrza (358-363)
- Następne pytanie Mistrza Polikarpa dotyczy medyków. Pyta, czemu „pojawiają się” oni, skoro nie potrafią pokonać mocy Śmierci.
K. Odpowiedź Śmierci (364-405)
- Śmierć odpowiada, że lekarze mogą chwilowo pomóc odzyskać choremu siły, jednak nigdy nie będą w stanie przezwyciężyć jej siły. Żadne zioło i żaden lek nie oprą się Śmierci.
- W tej wypowiedzi pojawia się także bardzo mocna krytyka sędziów, którym na Sądzie Ostatecznym wszystkie przewinienia zostaną odpłacone z nawiązką.
L. Mowa Mistrza (406-419)
- Mistrz pyta Śmierć o możliwość ukrycia się przed nią. Rozważa schowanie się w ziemi, zamurowanie lub postawienie dobrej straży.
M. Mowa Śmierci (420-429)
- Śmierć odpowiada, że może zakuć się w żelazo (założyć zbroję) i schować się w ziemi, a ona i tak go dosięgnie.
N. Mowa Mistrza (430-434)
- Mistrz Polikarp po raz kolejny okazuje słabość, cierpi na zawroty głowy, a jego oczy, jak sam mówi, chcą wypaść z głowy.
O. Mowa Śmierci (435-543)
- Śmierć opowiada, że jest wszechobecna, wciska się nawet w zwierzęce nory. Następnie opowiada o duchownych dających niewłaściwy przykład. Stracą oni wiele, gdy dosięgnie ich jej kosa.
P. Mowa Mistrza (544-547)
- Mistrz Polikarp pyta o to, jak „u Boga mają się” święci (żyjący w czystości).
R. Odpowiedź Śmierci (548-562)
- Śmierć opowiada o losach świętych męczenników, dokładnie opisuje ich cierpienia.
W tym miejscu polski rękopis się urywa, a ciąg dalszy dzieła jest rekonstrukcją wykonaną przez Jana Łosia na podstawie staroruskiego przekładu tekstu (datowanego na XVI w.)
S. Mowa Mistrza (564-569)
- Mistrz Polikarp pyta o to, co będzie ze Śmiercią, gdy nastanie czas Sądu Ostatecznego.
T. Mowa Śmierci (570-593)
- Śmierć odpowiada, że będzie wtedy pilnować grzeszników w piekle i dbać o to, by ponieśli zasłużoną karę.
U. Mowa Mistrza (594-597)
- W ostatniej mowie Mistrz Polikarp przestrzega ludzi, gdyż uświadomił sobie potęgę Śmierci. Wypowiada również słowa: „Straciłem wsze swoje lata,/ bom telko używał świata”.