Polsko-czechosłowacki spór graniczny o Zaolzie

Odrodzone w roku 1918 państwo polskie prowadziło w pierwszych latach swojego istnienia szereg mniej lub bardziej ostrych konfliktów ze swoimi sąsiadami, dotyczących problemu ustalenia granic. Często bowiem interes narodowy i prawa historyczne kłóciły się z aktualnym podziałem ludnościowym czy liczbą i narodowością obywateli na danym terenie. Jedną z takich „kości niezgody” była kwestia tzw. Zaolzia i Śląska Cieszyńskiego, do którego prawa rościły sobie zarówno Polska, jak i Czechosłowacja. Tereny te należały do byłego Cesarstwa Austro – Węgier i były historycznie związane z Czechami, jednakże jednocześnie mieszkała tam bardzo dużo ludności polskiej, w wielu powiatach stanowiącej większość.

Spory pomiędzy Czechosłowacją a Polską miały ostry i coraz bardziej agresywny charakter, dochodziło do starć granicznych na niewielką skalę, jak również prób postawienia drugiej strony przed faktem dokonanym itp. Ostatecznie o pomoc w rozwiązaniu konfliktu zwrócono się do Ligii Narodów, która rozważała przeprowadzenie na tym terenie plebiscytu. Ostatecznie jednak nigdy do tego nie doszło. W roku 1920 sytuacja Polski drastycznie się pogorszyła, w związku z przegrywaną wojną polsko – bolszewicką i zagrożeniem Warszawy. Słabą sytuację sąsiada wykorzystała Czechosłowacja, wprowadzając na Zaolzie swój korpus interwencyjny i anektując te ziemie. Polska została postawiona przed faktem dokonanym. Spowodowało to jednak do trwającego przez całe dwudziestolecie napięcia i nieufności pomiędzy sąsiadami.

Zaolzie zostało anektowane do Polski po rozpadzie Czechosłowacji w roku 1938. Zostało to źle odebrane na świecie, stawiając Polskę na równi z agresorem niemieckim. Ostatecznie ziemie te nie stanowiły długo części Polski, ze względu na wybuch już w następnym roku II wojny światowej.