Liryka starożytna - charakterystyka - strona 2

pozostałych poetów reprezentowało monodię: Alkajos, Safona i Anakreont. Obecnie wśród najważniejszych liryków wymienia się również na przykład Tyrteusza.

Każdy z twórców greckich zapoczątkował konkretną odmianę liryki. Safona jest prekursorką poezji miłosnej, Tyrteusz liryki patriotycznej, zaś Anakreont epigramatycznych pieśni biesiadnych. Bardzo istotnym twórcą greckim był również Pindar, który zasłynął pisząc ody na cześć igrzysk olimpijskich. Jego poezja miała charakter arystokratyczny i bardzo patetyczny. Pindar pisywał głównie utwory hymniczne: dytyramby (wywodzące się z kultu Dionizosa), peany (poświęcone Apollinowi), a także epitalamia (pieśni weselne).

Liryka grecka wywarła bardzo istotny wpływ na poezję rzymską. Od III w. p. n. e. kultura rzymska zaczęła ulegać hellenizacji, której efektem było stopienie się obu tradycji. Poeci rzymscy nie tylko tłumaczyli i czytali utwory swoich poprzedników, ale także się na nich wzorowali. Najsłynniejsze postacie liryki rzymskiej to Owidiusz, jako autor elegii miłosnych („Amores”), „Kalendarza poetyckiego”, „Metamorfoz” i „Sztuki kochania”. Z erotycznych elegii zasłynęli również Katullus, Tibullus i Propercjusz. Z kolei Wergiliusz pozostawił po sobie „Bukoliki”, czyli zbiór sielanek. Wielką osobowością rzymskiej poezji był także Horacy, przede wszystkim jako autor pieśni i ód. Wprowadził on do kultury śródziemnomorskiej motyw sławy, nieśmiertelności i maksymę „carpe diem”.