Geneza i znaczenie
Określenie „Wielka Emigracja” oznacza zjawisko socjologiczno-kulturowe, które miało miejsce po powstaniu listopadowym, a zatem odnosi się do przymusowego opuszczenia Polski przez około 7 tysięcy osób (głównie powstańców lub podejrzanych politycznie). Należy pamiętać, że przymiotnik „wielka” odnosi się przede wszystkim do dokonań, jakie owa formacja wniosła w dorobek narodowy. Dlatego zjawisko, które mieści się w przedziale czasowym lat 1831 – 1863 wyraziście odróżnia się od wszystkich pozostałych typów polskiego wychodźstwa.
Wyznacznikiem Wielkiej Emigracji jest epoka międzypowstaniowa – pomiędzy powstaniem listopadowym i styczniowym. Głównym ośrodkiem owej formacji wychodźców stał się Paryż, ale polscy emigranci osiedlali się również w Anglii, Belgii i w Szwajcarii. Pod względem socjologicznym omawiane zjawisko, jak zaznacza Alina Witkowska, przyjmuje specyficzną postać kultury samotnych mężczyzn. Trzeba bowiem pamiętać, że emigrantami byli przede wszystkim żołnierze, którzy na obczyźnie znaleźli się w sytuacji podwójnej alienacji: odcięcia od kontaktu z krajem i trudności w znalezieniu życiowych partnerek. Fakt ten miał niebagatelne znaczenie dla całej działalności
