„Kamienie na szaniec” Aleksandra Kamińskiego to dzieło zaliczane do tzw. literatury faktu, czyli gatunku znajdującego się na pograniczu literatury pięknej i dziennikarstwa. Najważniejszym zadaniem tego typu pisarstwa było tworzenie autentycznego obrazu świata oraz relacjonowanie prawdziwych wydarzeń. Co ciekawe, w swoje dzieło Kamiński wplata również elementy charakterystyczne dla gawędy harcerskiej.
Utwór Aleksandra Kamińskiego opisuje wydarzenia autentyczne i przywołuje prawdziwe postaci, których część życia przedstawiona zostaje na kartach dzieła. Tworząc tę relację, autor opierał się na relacjach bezpośrednich uczestników oraz świadków wydarzeń. Wiadomości czerpał także z pamiętnika Tadeusza Zawadzkiego, w którym znalazł liczne cenne informacje oraz przemyślenia. Z tego względu „Kamienie na szaniec” stają się wartościowym dokumentem epoki. Warto zaznaczyć, iż autor zawsze podaje dokładną miejsce i datę wydarzeń, co potęguje autentyzm dzieła.
Przedstawione w dziele środowisko (harcerstwo) było znane twórcy od najmłodszych lat. Kamiński dołączył do harcerstwa w wieku 15 lat i związał się z nim na całe życie. Poznał więc panujące w nim wartości, miał możliwość zetknięcia się z młodszymi ludźmi, których historię opisał – Kamiński uczynił to bezpośrednio po rozegraniu się opisywanych wydarzeń. Pierwsze wydanie „Kamieni na szaniec” miało miejsce w 1943 r.
Układ wydarzeń w dziele dzieła Aleksandra Kamińskiego jest chronologiczny. Początek dotyczy jeszcze czasów przedwojennych, końcowe fragmenty opisują ostatnie dni życia głównych bohaterów. Narrator stara się nie przerywać linearnego toku prowadzenia historii. W miarę dokładnie odrysowuje także sylwetki bohaterów pobocznych, starając się przybliżyć czytelnikowi najważniejsze wydarzenia z ich życia.
„Kamienie na szaniec” to przede wszystkim obszerny zbiór faktów. Zostają one ubrane w ciekawy język, który jest barwny i plastyczny. Już na początku utworu pojawia się nawiązanie do gawędy harcerskiej („Posłuchajcie opowiadania o Alku, Rudym, Zośce i kilku innych cudownych ludziach”). Narrację można z kolei opisać jako dwudzielną. Pierwszą postacią opowiadającą jest obserwator, a jego relacja nosi znamiona technik reporterskich. Drugą jest uczestnik wydarzeń, który często wypowiada się w imieniu harcerskiej zbiorowości („my”). Z tego względu w dziele uwidacznia się rozłam – jest ono skoncentrowane na faktach, lecz zawiera także wielką dawkę emocji (narrator stara się także rekonstruować stany psychiczne bohaterów).
„Kamienie na szaniec” stanowią szczególną relację z okupowanej Warszawy. Są one wartościowym dokumentem historycznym spisanym ciekawym językiem i okraszonym ogromnym ładunkiem emocjonalnym – wszak autor pisał o tym, co najbliższe jego sercu.