Epikureizm opiera się na przekonaniu, że istotą szczęścia jest doznawanie przyjemności. Jaka jest geneza tego kierunku, kto jest jego założycielem?
Geneza epikureizmu
Epikureizm, podobnie jak stoicyzm, był kierunkiem charakterystycznym dla hellenistycznego okresu greckiej filozofii - powstał w III w. p. n. e. Nazwa prądu wywodzi się od jego założyciela, czyli Epikura, który w 306 r. p. n. e. założył własną szkołę w ogrodzie („ogród Epikura”).
Fundament epikureizmu
Epikureizm skupia się przede wszystkim na dziedzinie etyki. Opiera się ona na hedonizmie, to znaczy przekonaniu, że istotą szczęścia jest doznawanie przyjemności. Należy jednak pamiętać, że Epikur wyróżniał przyjemności pozytywne i negatywne.nTe drugie polegają na braku cierpienia. Są one wpisane w ludzką naturę i zapewniają człowiekowi autentyczne szczęście, ponieważ nie wynikają z potrzeb. Dlatego, według Epikura, dopiero wyzbycie się wszelkich pragnień prowadzi do stanu idealnego. Jeśli nie ma się bowiem żadnych potrzeb, szczęściem jest sama egzystencja.
Epikurejski hedonizm polega zatem na kulcie życia, które jest wolne od cierpienia. Stan taki można osiągnąć, kierując się cnotą i rozumem. Cnota jest u Epikura środkiem do celu, a nie celem samym w sobie, jak np. u Sokratesa. Człowiek powinien zatem realizować dobro z powodów egoistycznych. Paradoksalnie egoizm przyczynia się, według filozofa, do zbudowania społeczeństwa altruistycznego. W filozofii tej człowiek jest odpowiedzialny za swoje szczęście.
Epikureizm - filozofia przyrody
Epikureizm stanowi również refleksję nad naturą świata. W tym zakresie jest on materializmem, to znaczy nie uznaje istnienia rzeczywistości nadprzyrodzonej. Uważa się ponadto, że poznanie świata dokonuje się na drodze zmysłowej (sensualizm).
Wpływ epikureizmu na literaturę
Epikureizm miał wybitnych kontynuatorów i wyznawców w starożytnym Rzymie. Należy tu wymienić przede wszystkim dzieła Horacego i Lukrecjusza.