Ogólna charakterystyka
Filozofia przyrody była najwcześniejszym okresem greckiego myślicielstwa. Główny okres jej rozwoju przypadł na VI w. p. n. e. Myśliciele związani z tym nurtem skupiali się przede wszystkim na kosmologii, a więc rozważaniami nad powstaniem, przyczyną i naturą świata. Najbardziej charakterystycznym poglądem był tu tak zwany substancjalizm, czyli przekonanie, że istota rzeczywistości tkwi w jakiejś substancji (żywiole). Poszukiwano więc zasady bytu, tak zwanej arche, za którą uważano wodę, powietrze czy ogień. Najważniejszym pojęciem filozofii przyrody był kosmos (gr. „ład”), czyli wszechświat rozumiany jako całość podporządkowana określonym prawom.
Tales (VII/ VI w. p. n. e.)
Tales to myśliciel, od którego zaczyna się wielka grecka filozofia. Najważniejszą zasługą filozofa było przejście od mitologii i pojedynczych umiejętności praktycznych do nauki, czyli uporządkowanego systemu twierdzeń opartych o dowodzenie. Tales sformułował pierwsze zadanie filozofii, którym było dociekanie początku i praw przyrody. Uważał on, że podstawową materią wszechświata była woda.
Heraklit z Efezu (VI/ V w. p. n. e.)
Według Heraklita podstawową zasadą świata jest ogień, który