Krasiński uważany za trzeciego wieszcza (po Mickiewiczu i Słowackim), był jednym z najważniejszych twórców polskiego romantyzmu. Paradoksalnie jednak, jak zaznacza Alina Witkowska, wysoką pozycję wśród literackiej publiczności zawdzięczał nie swoim największym dramatom, ale lirykom, które dziś nie są uważane za szczyt literackiego talentu. Mówiąc o twórczości Krasińskiego, należy pamiętać, że jej najważniejszym tematem była historia. Jak pisze Witkowska:
Krasiński chciał być przede wszystkim diagnostą historii, tym, który rozpoznaje sensy i przewiduje skutki.(…) Z czasem zaczął występować także w roli lekarza historii, proponującego środki zaradcze „choroby wieku”.
Poetę interesowała przede wszystkim historia rewolucji, której swoistym archetypem była Wielka Rewolucja Francuska. Próbował przyjrzeć się kryzysowi porządku feudalnego i roli arystokracji w dziejach. W twórczości Krasińskiego można odnaleźć wątki katastroficzne inspirowane myślą filozofów Gianbattisty Vico i Marie de Maistre’a oraz przekonanie o postępowym charakterze dziejów zaczerpnięte od Pierre Simona Ballanche’a i Julesa Micheleta oraz Hegla.
Juwenilia
Młodzieńcze dzieła Krasińskiego to przede wszystkim powieści poetyckie o tematyce historycznej i orientalnej ornamentyce. Poeta na szeroką skalę sięgał tu do takich tendencji artystycznych, jak gotycyzm i romantyczna frenezja. Pojawia ją się więc w tych powieściach motywy grozy, tajemniczy nastrój i krwawe, mrożące krew w żyłach historie. Można tu wymienić utwory takiej, jak np. „Grób rodziny Reichstalów”, „Władysław Herman i dwór jego”, „Mściwy karzeł i Masław”. Najważniejszą powieścią poetycką Krasińskiego jest natomiast „Agaj-Han” (1834). Dzieło to skupia się wokół wątku Dymitra Samozwańca i jego żony Maryny Mniszchówny.
Wielkie dramaty
Najwybitniejszymi utworami Krasińskiego są dramaty: „Nie-Boska komedia” (1835) i „Irydion” (1836). Oba traktują o przełomowych wydarzeniach historii – rewolucjach. W „Nie-Boskiej” przedstawia poeta odchodzenie porządku feudalnego w nawiązaniu do rewolucji francuskiej i innych zrywów XIX wieku. Głównym bohaterem dramatu jest hrabia Henryk – mąż i ojciec, ale też poeta, arystokrata i rycerz. W osobie tego bohatera Krasiński dokonuje rozrachunku z romantycznym typem osobowości. Jeżeli chodzi o historiozofię dramatu, mieści się ona w założeniach filozofii katolickiej, ale można tu też odnaleźć założenia katastroficzne. Rewolucja okazuje się niszczycielską siłą bez pozytywnych bohaterów, w której obóz zwycięzców przejmuje wady pokonanych.
Z kolei tematyka „Irydiona” dotyczy upadku Cesarstwa Rzymskiego. Główny bohater, Grek Irydion, pragnie zemścić się na okupancie swojej ojczyzny. Jego symboliczne imię („syn tęczy”) wskazuje na wyjątkowe powołanie bohatera. Zemsta nie przynosi jednak efektu i Irydion ponosi klęskę, triumfuje natomiast idea czynu chrześcijańskiego. „Irydion” stanowi paraboliczny obraz powstania listopadowego, które Krasiński krytykuje ze względu na (jego zdaniem) przyświecającą mu ideę zemsty. Poeta negatywnie ustosunkowuje się wobec całej romantycznej idei czynu, pokazując że ludzka ingerencja w bieg historii nie ma sensu.
Liryka
Rozwinięcie teorii czynu Krasińskiego przynoszą jego kolejne utwory: „Przedświt” i „Psalmy przyszłości” inspirowane filozofią Augusta Cieszkowskiego. Poeta deklarował tu zamianę poetyckiego słowa na czyn, jednak pojmował go w sensie głęboko chrześcijańskim. Poeta miał na myśli czyn w rozumieniu późniejszej pracy organicznej, a więc dokonujący się w sferze społecznej, a nie w sferze walki zbrojnej. W takim też ujęciu pojawił się w tych cyklach mesjanizm narodowy. W ujęciu Krasińskiego zbawcza rola Polski miała polegać na ochronie świata przed niepotrzebnymi i zgubnymi rewolucjami. Ostatnim, zaś nieskończonym dziełem pisarza był „Niedokończony poemat”, w którym powróciły na nowo katastroficzna wizja końca dziejów.
Listy
Jako odrębną część twórczości Zygmunta Krasińskiego można traktować jego listy. Poeta pisał je bowiem przez całe życie, a jego korespondencja stanowi bogate źródło wiedzy o epoce, samym autorze, ale również o jego wizji sztuki. Do Delfiny Potockiej Krasiński napisał aż ponad 700 listów, ważne są również listy do ojca, Adama Małachowskiego czy do Augusta Cieszkowskiego.