Epistolograficzna spuścizna Zygmunta Krasińskiego stanowi źródło wiadomości o samym poecie, obyczajowości romantycznej, życiu literackim w tamtym czasie i sytuacji społeczno-politycznej.
Czas i miejsce akcji
Listy do Jerzego Lubomirskiego pisał poeta w latach 1839 – 1859, nieco dłużej niż do Delfiny Potockiej, choć tematyka ich korespondencji była bardzo podobna, z wyjątkiem wątku miłosnego. Pierwszy list został wysłany z Rzymu, a ostatni z Paryża. W międzyczasie Krasiński pisywał do Jerzego z Polski, Niemiec, Włoch i Austrii. Zbiór zawiera łącznie 232 listy.
Forma i tematyka
Listy do Jerzego Lubomirskiego są znacznie krótsze niż te, kierowane do kochanki. Zawierają jednak równą porcje refleksji artystycznych, literackich, a przede wszystkim filozoficznych. W korespondencji tej mógł Zygmunt również opisywać swoje drobne miłostki, których doświadczał podczas podróży - z tego szerzej nie mógł się przecież zwierzyć pannie Potockiej.
Krasiński pisał często o cudzych prywatnych sprawach, własnych chorobach czy właśnie romansach. Sporo miejsca w listach do Lubomirskiego poświęcił również osobie Delfiny. W tym samym czasie wieszcz prowadził również korespondencję z Adamem Sołtanem, któremu z kolei opisywał relację z Joanną Bobrową.
Jerzy Lubomirski wydawał się być dla Krasińskiego odbiorcą delikatnym, subtelnym i typowo romantycznym – ton poety zawsze jest życzliwy, a na końcu każdego listu pełno jest wyrazów miłości i przyjaźni do korespondenta.