Jerzy Lubomirski był obywatelem i działaczem galicyjskim, słowianofilem i po trosze austrofilem. W listach do niego Zygmunt Krasiński zachowywał pewną rezerwę w tematach aktualnie politycznych, ale z kolei nie stronił od refleksji dotyczących polityki i historii ogólnie. Z biegiem kolejnych lat obficie dzielił się z przyjacielem także wiadomościami na temat swojego stanu zdrowia oraz wyrażał swoje samopoczucie.
W listach do Lubomirskiego znajdują się także liczne nawiązania do lektur poety oraz refleksje obrazujące jego stosunek do życia umysłowego epoki. Opisane zostają także jego kontakty ze sztuką, z teatrem, przede wszystkim z literaturą.
Dużą rolę w epistolograficznych działaniach Krasińskiego, nie tylko w stosunku do Lubomirskiego, odgrywało upodobanie wieszcza do autokrytycyzmu oraz świadomość niedoskonałości jego warsztatu poetyckiego.