Podbój Galii przez Rzym – Lata 200 – 190 p.n.e.
Po pokonaniu Hannibala i zakończeniu II wojny punickiej, za swój najważniejszy cel rzymianie uznali poskromienie plemion celtyckich zajmujących Galię. Pomimo, że ekspansja terytorialna Rzymu wobec tych terenów rozpoczęła się już około roku 200 p.n.e., to jej całkowite zakończenie nastąpiło dopiero po podporządkowaniu Galii przez Juliusza Cezara, zaraz po zawiązaniu tzw. pierwszego triumwiratu w roku 61 p.n.e..
Jako pierwsze zostały podbite i podporządkowane Rzymowi plemiona Bojów oraz Insubrów – podczas walk trwających w latach 200 – 190 p.n.e.. Dzięki temu Rzym odzyskał, a następnie odbudował dwie ważne dla siebie kolonie – Cremona oraz Placentia.
Następnie podbici zostali Ligurowie, a zaraz po nich Wenetowie. Obszary należące do nich stały się punktem wyjściowym dla handlu rzymskiego z Europą Środkową, tym samym obszar panowania imperium rzymskiego oparło się na Alpach.
Podbój Galii przez Rzym – Lata 58 – 56 p.n.e.
Galia – którą zamieszkiwały liczne plemiona celtyckie, od czasu klęski Hannibala była obszarem ekspansji gospodarczej oraz politycznej rzymian. Dla Rzymu sytuacja wewnętrzna w Gali była bardzo korzystna. Pomimo, że wszystkie plemiona zamieszkujące ten obszar posiadały wspólną kulturę oraz pochodzenie, to nigdy nie udało się wytworzyć jednego organizmu państwowego. Dodatkowo plemiona prowadziły miedzy sobą nieustające, zaciekłe walki. W skutek czego, na obszarze Gali wytworzyły się dwa dominujące ośrodki – pierwszy skupiony wokół Sekwanów, drugi natomiast wokół Eduów.
Na skutek pojawienia się trzeciej siły, w postaci germańskiego plemienia Swewów, którzy wspierali w walce z Edunami – Sekwanów, pierwsze z nich zwróciło się do Rzymu o pomoc.
Juliusz Cezar wykorzystując sytuację, zdecydował się na udzielenie im pomocy – widząc w tym szanse podporządkowania części Galii władzy Rzymskiej. Pod pretekstem obrony plemion Celtyckich przez najazdami obcych ludów germańskich, Cezar pokonał Swewów, po czym zmusił ich do opuszczenia Galii i osiedlenia się poza Renem.
Podbój Galii przez Rzym – Lata 55 – 52 p.n.e.
W latach 54 – 53 p.n.e. dochodzi w Galii do wybuchu powstania niezadowolonych polityką rzymską plemion celtyckich. Ostatecznie ogarnęło ono całą Galię, a wodzem powstańców wybrano Wercyngetoryksa.
Cezar wyruszył z nowymi oddziałami do Galii, jednak pod Gergowią poniósł ciężką porażkę z rąk Wercyngetoryksa. Wydawało się, że od tej pory Cezar będzie znajdował się na przegranej pozycji. Jednak już w roku 52 p.n.e., niezrażony pierwszymi niepowodzeniami ponownie zaatakował siły przywódcy Galów, zadając mu ostateczną klęskę w bitwie pod Alezją. Dzięki wybudowanym na rozkaz Cezara fortyfikacją, Alezja została zmuszona głodem do kapitulacji.
Po zakończeniu działań wojennych Galia została ostatecznie podporządkowana władzy rzymskiej. Sam zdobywca Galii mógł rozpocząć organizację nowo pobitego kraju.