Hydraty zwane też wodzianami są strukturami nadcząsteczkowymi. Powstają na drodze hydratacji (uwodnienia) cząsteczek soli. Hydraty mają postać sieci krystalicznej z nieregularnie rozmieszczonymi w niej cząsteczkami wody. W większości przypadków woda nie tworzy z hydratowaną substancją wiązań kowalencyjnych czy koordynacyjnych, a utrzymuje się między jej cząsteczkami dzięki wiązaniom wodorowym. Woda zawarta w hydratach określana jest mianem wody krystalizacyjnej.
Większość hydratów jest nietrwała termicznie i w podwyższonej temperaturze przechodzi do form bezwodnych. Po ochłodzeniu sole takie dążą do ponownego uwodnianie, przez co są mocno higroskopijne. Hydraty są dobrze rozpuszczalne w wodzie, proces ten prowadzi do „uwolnienia” hydratujących cząsteczek wody z sieci krystalicznej soli.
We wzorach stechiometrycznych hydratów cząsteczki wody krystalizacyjnej zapisuje się po wzorze soli ze znakiem mnożenia: „• nH2O”, gdzie n oznacza liczbę cząsteczek wody przypadających na jedną cząsteczkę hydratowanej soli. W zależności od ilości cząsteczek wody wyróżnia się:
n = 1/2: hemihydrat
n = 1: monohydrat
n = 1½: seskwihydrat
n = 2: dihydrat
n = 3: trihydrat itd.
Często skutkiem hydratacji soli jest zmiana jej barwy. Zjawisko to jest wykorzystywane do wykrywania zawilgocenia środowiska, np. bezwodny chlorek kobaltu (II) zmienia barwę z niebieskiej do ciemnoróżowej, gdy ulega uwodnieniu.
W chemii organicznej hydratami nazywa się związki powstałe na skutek addycji wody. W związkach tych woda nie występuje jako cała cząsteczka, lecz jako osobne jony wodorowe H+ i wodorotlenowe OH-.
Przykładem znanego hydratu jest gips.