Układ okresowy pierwiastków jest podstawą systematyki pierwiastków chemicznych. Twierdzenie o tym, że właściwości chemiczne i fizyczne pierwiastków zmieniają się okresowo, nosi nazwę prawa okresowości i zostało sformułowane pod koniec XIX w. niezależnie przez dwóch naukowców: Dmitrija Mendelejewa, oraz Lothara Meyera. Obydwaj uczeni szeregowali pierwiastki względem wzrastającej masy atomowej, która koreluje z liczbą atomową. Swoją teorię oparli wyłącznie na przeprowadzonych doświadczeniach i obserwacjach, natomiast dokładne wyjaśnienie istniejących zależności było możliwe dopiero po poznaniu struktury atomu, czyli na początku XX w.
Układ periodyczny (okresowy) to zestawione w formie tabeli pierwiastki uszeregowane w sposób logiczny, uwydatniający podobieństwa oraz różnice. Układ okresowy składa się z siedmiu wierszy (szeregów) zwanych okresami, siedemnastu kolumn (grup) oraz dwóch wydzielonych szeregów lantanowców i aktynowców.
Grupa jest zbiorem pierwiastków zawierającym identyczną liczbę elektronów walencyjnych. Numer grupy odpowiada ilości tych elektronów (różnice pomiędzy pierwiastkami w tej samej grupie, wynikają z masy oraz ilości powłok elektronowych, nie wynikają natomiast z ilości elektronów na powłoce walencyjnej)
Okres jest zbiorem pierwiastków, które zawierają identyczną ilość powłok elektronowych a różną ilość elektronów na powłoce walencyjnej. Numer okresu jest równy ilości powłok elektronowych danego pierwiastka.
Blok energetyczny to zbiór pierwiastków o tym samym typie ostatniej podpowłoki. W układzie okresowym wyróżniamy blok s, p, d, oraz f.