Najważniejsze reakcje amin to substytucja nukleofilowa oraz tworzenie soli amoniowych w środowisku kwaśnym. Pod wpływem kwasów, aminy przyłączają proton, tworząc w ten sposób kation amoniowy, w którym atom azotu ma cztery podstawniki i obdarzony jest ładunkiem dodatnim. Bardzo ważną klasą soli amoniowych są chlorowodorki – połączenia amin z chlorowodorem. Zazwyczaj są one trwałe, krystaliczne i stosunkowo dobrze rozpuszczalne w wodzie. Dlatego też znajdują zastosowanie w farmacji/medycynie – wiele leków występuje właśnie w postaci chlorowodorków. Przykładową reakcję aminy z chlorowodorem, w której powstaje chlorowodorek, przedstawiono na schemacie poniżej
Kolejną klasą reakcji, którym ulegają aminy jest substytucja nukleofilowa: dzięki obecności wolnej pary elektronowej an atomie azotu, aminy mogą ulegać podstawieniu do halogenków alkilowych lub pochodnych kwasów karboksylowych (bezwodników lub chlorków kwasowych). Reakcja amin z halogenkami alkilowymi prowadzi do uzyskania amin o wyższej rzędowości (z aminy pierwszorzędowej – drugorzędową itd.), z amin trzeciorzędowych powstają sole amoniowe, w których atom azotu jest trwale połączony z czterema podstawnikami węglowymi i obdarzony ładunkiem dodatnim. Ważnym ograniczeniem reakcji amin z halogenkami alkilowymi jest możliwość otrzymania mieszaniny amin o różnej rzędowości oraz czwartorzędowej soli amoniowej. Przykładowy schemat reakcji podany jest w temacie „otrzymywanie amin”.
Dużo bardziej użyteczna syntetycznie jest reakcja amin z pochodnymi kwasów karboksylowych, w której powstają amidy – azotowe pochodne kwasów. Zasadniczą różnicą pomiędzy reakcjami z użyciem chlorku kwasowego i bezwodnika jest produkt uboczny: w pierwszym przypadku jest to chlorowodór, natomiast w drugim – wolny kwas organiczny. Przykłady reakcji pokazano na schemacie poniżej.
