Wodorki metali to połączenia wodoru z metalami, o ogólnym wzorze 
, gdzie M to atom metalu o wartościowości 
. Systematyczne nazwy wodorków metali tworzy się według następującego schematu, przez dodanie końcówki odpowiadającej nazwie pierwiastka do członu „wodorek”, np. 
– wodorek sodu, 
– wodorek wapnia. Wodorki metali można podzielić na dwa typy, w zależności od rodzaju metalu i właściwości wodorku, są to wodorki metaliczne oraz wodorki typu soli.
Wodorki typu soli to połączenia wodoru z metalami pierwszej lub drugiej grupy układu okresowego (oprócz Mg). Wiązania metal – wodór w tych wodorkach mają charakter jonowy, wodór występuje w postaci jonu wodorkowego, H-. Wodorki te mają charakter silnie zasadowy i gwałtownie reagują z wodą (równanie 1) lub kwasami (równanie 2), wydzielając wodór:
_2%20%2B%202H_2)
(równanie 1)
(równanie 2)
Wodorki typu soli znajdują zastosowanie w laboratoriach chemicznych jako reduktory, silne zasady albo czynniki usuwające śladowe ilości wody z rozpuszczalników organicznych.
Wodorki metaliczne to połączenia wodoru z metalami przejściowymi lub magnezem, są one ciałami stałymi o metalicznym połysku. W wodorkach metalicznych, wodór zajmuje pozycje między węzłami sieci tworzonej przez atomy metalu. W odróżnieniu od wodorków typu soli, na 1 atom metalu może przypadać niecałkowita liczba atomów wodoru (np. 
), ponadto liczba ta może się ulegać zmianie w zależności od warunków (połączenia niestechiometryczne, czyli nie spełniające prawa stałości składu). Wodorki metaliczne są również mniej reaktywne, choć mogą uwalniać wodór w określonych warunkach temperatury i ciśnienia. Te właściwości wodorków metalicznych przyczyniają się do tego, że są one rozważane jako bezpieczny materiał do przechowywania wodoru, zdolny go związać, a następnie uwalniać w łagodnych, kontrolowanych warunkach (np. po ogrzaniu gazami wydechowymi samochodu).