Miedź (łac. cuprum) to pierwiastek chemiczny z grupy metali przejściowych (leży w 11 grupie układu okresowego). Jej nazwa łacińska wywodzi się od Cypru, gdzie była wydobywania w starożytności. Miedź jest metalem miękkim, kowalnym i ciągliwym o gęstości równej 8,93 g/cm3. Ma barwę rudo-srebrzystą, połyskującą. Jest bardzo dobrym przewodnikiem ciepła i prądu elektrycznego, dzięki czemu znalazła zastosowanie w przemyśle elektrotechnicznym, elektroenergetycznym i budownictwie. Różne stopy miedzi wykorzystuje się m.in. do produkcji aparatury chemicznej, instrumentów medycznych, sztućców, armatury wodnej, łożysk. Miedź jest również stosowana w biomedycynie.
Miedź posiada 26 izotopów w tym 2 trwałe: 63Cu i 65Cu. Temperaturo topnienia to 1084,62oC. Ponieważ miedź jest dość odporna chemicznie, zaliczana jest do metali półszlachetnych. Nie reaguje z kwasami nieutleniającymi, a w warunkach utleniających reaguje bez wydzielania wodoru:
Cu + 4HNO3(stężony) → Cu(NO3)2 + 2NO2↑ + 2H2O
3Cu + 8HNO3(rozcieńczony) → 3Cu(NO3)2 + 2NO↑ + 4H2O
Nie reaguje z wodą, a pod wpływem powietrza pokrywa się warstwą tlenku miedzi (II). Dachy czy rzeźby wykonane z miedzi pokryte są charakterystycznym zielonym nalotem – patyną (węglan hydroksomiedzi (II)). Tworzy związki głównie na I II stopniu utlenienia. Związki miedzi (I) są w większości trudno rozpuszczalne w wodzie, natomiast stosunkowo łatwo jest uzyskać roztwory soli miedzi (II), które mają charakterystyczne niebiosko-zielone kolory.
Miedź jest również bardzo ważnym mikroelementem. Jest grupą prostetyczną wielu kluczowych enzymów.