Elektroujemność to zdolność do przyciągania elektronów przez atomy danego pierwiastka, gdy tworzy on związek chemiczny z atomami innych pierwiastków. Podawana jest w liczbach dodatnich, zazwyczaj według skali zaproponowanej przez Linusa Carla Paulinga w 1932 roku (choć istnieją również inne skale, np. Allreda-Rochowa i Mullikena).
W blokach s i p układu okresowego elektroujemność zmienia się w następujący sposób: maleje w obrębie grupy wraz ze wzrostem numeru okresu (wzrost liczby powłok powoduje większe oddalenie elektronów walencyjnych od jądra i łatwiejsze ich oddawanie) i rośnie w obrębie okresu wraz ze wzrostem numeru grupy (tyle samo powłok w grupie przy równoczesnym wzroście liczby protonów w jądrze, co wpływa na silniejsze przyciąganie elektronów). Zgodnie ze skalą Paulinga najmniejszą elektroujemność mają cez i frans (0,7), największą zaś fluor (4). Wartość różnicy elektroujemności między pierwiastkami atomów tworzących wiązania wpływa na charakter chemiczny tych wiązań. Gdy różnica ta jest mniejsza niż 0,4, powstaje wiązanie kowalencyjne niespolaryzowane lub metaliczne, gdy równa 0,4 a mniejsza od 1,7 – kowalencyjne spolaryzowane, a gdy równa 1,7 lub większa – jonowe. Warto jednak podkreślić, że charakter tworzonego wiązania może zależeć od różnych czynników, dlatego zdarzają się wyjątki od tych reguł (np. we fluorowodorze HF różnica elektroujemności wynosi 1,8, zaś powstałe wiązanie jest wiązaniem kowalencyjnym spolaryzowanym, a nie jonowym).