Wiązanie kowalencyjne możemy podzielić na niespolaryzowane i spolaryzowane.
Niespolaryzowane to takie, w którym dochodzi do uwspólnienia elektronów w taki sposób, że są one „równorzędnymi partnerami”. Występuje zazwyczaj w homoatomowych (choć czasem w heteroatomowych o różnicy elektroujemności poniżej 0,4) cząsteczkach niemetali, takich jak np. Cl2 czy H2 i może być pojedyncze, podwójne lub potrójne. Pojedyncze wiązanie oraz po jednym wiązaniu z podwójnego i potrójnego to wiązania σ (sigma), natomiast drugie wiązanie z wiązania podwójnego oraz drugie i trzecie z wiązania potrójnego to wiązania π (pi).
Wiązanie kowalencyjne spolaryzowane to takie, w którym para uwspólnionych elektronów przesunięta jest w kierunku atomu pierwiastka bardziej elektroujemnego, np. dla chlorowodoru HCl przesunięta jest w stronę chloru. Występuje w sytuacjach, gdy różnica elektroujemności między pierwiastkami jest większa lub równa 0,4 i mniejsza niż 1,7. Inaczej niż w przypadku wiązania kowalencyjnego niespolaryzowanego, gdzie przedstawia się je jako proste linie, tu wiązanie obrazuje się albo za pomocą linii, na której środku umieszcza się grot strzałki skierowany w stronę symbolu bardziej elektroujemnego pierwiastka, albo za pomocą zamalowanego trójkąta równoramiennego, którego podstawa znajduje się przy symbolu bardziej elektroujemnego pierwiastka.