Dipol elektryczny to układ dwóch ładunków punktowych o równych wartościach i przeciwnych znakach (+q i –q), umieszczonych w odległości l od siebie. Cząsteczki stanowiące dipol mogą zostać uporządkowane w polu elektrycznym. Jeśli cząsteczka jest dipolem (jest polarna), biegun dodatni znajduje się w niej blisko atomu o niższej elektroujemności, a biegun ujemny blisko atomu o wyższej elektroujemności.
Miarą „siły” dipola, czyli jego zdolności do orientacji w polu elektrycznym, jest iloczyn q * l, czyli moment dipolowy, określany literą μ. Stanowi on wektor o wartości równej iloczynowi ładunku przez odległość między ładunkami, kierunku zgodnym z osią dipola i zwrocie od ładunku ujemnego do dodatniego. Dipolami elektrycznymi są cząsteczki zawierające wiązania kowalencyjne spolaryzowane, o ile ich struktura geometryczna nie wywoła wzajemnego znoszenia się momentów dipolowych. Moment dipolowy cząsteczek zbudowanych z więcej niż 2 atomów jest równy sumie wektorowej momentów dipolowych wszystkich wiązań polarnych, które w niej występują. Przykładem cząsteczki polarnej jest cząsteczka wody H2O.