Konrad Wallenrod to główny bohater powieści poetyckiej Adama Mickiewicza o tym samym tytule. Jak przystało na postać ukształtowaną w dobie romantyzmu, Wallenrod posiada szereg znamion sytuujących go w obrębie typowych kreacji osobowych tej epoki. Jest to więc z całą pewnością bohater romantyczny, a szczególną inspiracją do stworzenia tej postaci były dla Mickiewicza dzieła lorda Byrona.
Osobowość ukształtowana przez pieśni poetów
Przede wszystkim Walter Alf to bohater, którego los od początku wyznacza wielka poezja. Biografia mężczyzny kształtuje się pod wpływem starego wajdeloty Halbana wlewającego w duszę młodzieńca słodycz, a jednocześnie truciznę pieśni o wielkich czynach. Sam bohater ma świadomość, jak ogromną rolę odegrała w jego życiu wzniosła poezja i wie, że to ona wyznaczyła kierunek jego smutnej biografii:
Jeszcze w kolebce wasza pieśń zdradziecka
Na kształt gadziny obwija pierś dziecka
I wlewa w duszę najsroższe trucizny,
Głupią chęć sławy i miłość ojczyzny.
Podobnie zatem, jak później Konrad czy Kordian Słowackiego Wallenrod oskarża literaturę o jej zgubne działanie na młode, niedojrzałe umysły.
Nieszczęśliwy mąż
Kolejną romantyczną cechą Konrada Wallenroda jest nieszczęśliwe uczucie do Aldony, córki litewskiego księcia Kiejstuta. Bohater chcąc poświęcić się dla dobra swojego narodu, musi porzucić swoją małżonkę mimo ogromnej miłości. Unieszczęśliwia tym samym ją i siebie. Aldona nie chce już wiązać się z nikim innym i zamyka się w zamurowanej wieży, poświęcając swoje życie Bogu. Małżonkowie rozmawiają czasem w nocy, nie widząc się wzajemnie i nie mogąc się dotknąć. Kiedy Wallenrod dokonuje zemsty na Krzyżakach, proponuje Aldonie wspólną ucieczkę, ale kobieta nie godzi się na to. Wybór dokonany przed laty był wyborem ostatecznym, dlatego kochankowie zostają rozdzieleni na zawsze.
Przemiana
Wallenrod, podobnie jak większość romantycznych bohaterów, przechodzi wewnętrzną przemianę. Symbolem zmiany tożsamości jest zmiana imienia. Z Waltera Alfa staje się zatem Konradem Wallenrodem. Tym samym jego biografia zostaje podzielona na dwie części. Jedną z nich wyznacza funkcja męża, drugą zakonnika. Ponadto o ile Alf jest honorowym rycerzem, o tyle Wallenrod staje się spiskowcem. Przemiana ta wpisuje się również we wzorzec bohatera, który rezygnuje z prywatnej biografii na rzecz przyjęcia tożsamości bohatera swojego narodu.
Samotność i romantyczna pycha
Romantycznym wymiarem biografii Wallenroda jest również jego dotkliwa samotność i alienacja społeczna, które idą w parze z przekonaniem o własnej wybitności. Wallenrod to outsider, który nie może znaleźć z nikim wspólnego języka, a czas najchętniej spędza samotnie, medytując lub słuchając smutnych pieśni Halbana. Jednocześnie bohater uważa się za kogoś wyjątkowego, kto został obdarzony wybitnymi przymiotami i szczególną misją dziejową. Po zniszczeniu Zakonu Krzyżackiego porównuje się do biblijnego Samsona:
Ja to sprawiłem; jakem wielki, dumny,
Tyle głów hydry jednym ściąć zamachem!
Jak Samson jednym wstrząśnieniem kolumny
Zburzyć gmach cały i runąć pod gmachem!
Niejednoznaczność etyczna
Nie sposób również pominąć tak istotnego wymiaru postaci Wallenroda, jak dwuznaczność moralna jego działań i zachowań. Podobnie jak podwójność biografii cecha ta odsyła do dzieł George’a Byrona. Wallenrod to samotny mściciel, który niczym Giaur, musi odpłacić wrogom pięknym za nadobne. Nie może cofnąć się zatem przed niczym, nawet przed zdradą ufających mu ludzi.