Pax Romana – „Pokój rzymski" oznaczał okres pokoju wewnątrz i na zewnątrz imperium rzymskiego. Termin odnosi się zasadniczo do I i II wieku n.e., w czasie kiedy obszar zajmowany przez Rzym był największy, a ekspansja militarna ograniczona do potrzebnego minimum. W ówczesnym czasie władza była stabilna, a kraj pozostawał bez konfliktów wewnętrznych oraz bez zagrożeń z zewnątrz.
„Pokój rzymski” został wprowadzony po okresie wojen domowych toczących się o władzę i był hasłem politycznym wykorzystywanym podczas ich trwania. Termin ten został wprowadzony przez cesarza Oktawiana Augusta, który został princepsem i jedynym władcą imperium po wojnach domowych w roku 27 n.e.. Dlatego Pax Romana określane jest także jako Pax Augusta. Pokój trwał około 207 lat, od 27 roku p.n.e. do 180 roku n.e. – do śmierci ostatniego z tzw. dobrych cesarzy – Marka Aureliusza.
Pax Romana rozpoczął się zwycięstwem Oktawiana Augusta nad Markiem Antoniuszem w 27 roku n.e. w bitwie morskiej pod Akcjum. Wtedy też zwycięski August stał się pierwszym obywatelem. Ponieważ wcześniej nie było przypadku, aby oficjalnie pełnie władzy posiadał jeden człowiek, Oktawian August zachował pozory republiki w państwie, przy jednoczesnym oparciu swojej władzy na sile wojska.
Podjął decyzję o rządach ważnych postaci wojskowych, na których czele stanął on sam. Sytuacja taka uniemożliwiła wybuch kolejnej wojny domowej. „Pokój rzymski" nie był natychmiastowo wprowadzono po zwycięstwie nad Antoniuszem, dalej toczyły się walki w Hiszpanii i w Alpach. Pomimo tego August zamknął bramy świątyni Janusa w Rzymie (aż trzykrotnie), co w tradycji rzymskiej oznaczało zakończenie działań wojennych. Pierwszy raz August zamknął wrota w 29 roku p.n.e., drugi w 25 roku p.n.e., a trzeci raz w 13 roku p.n.e., kiedy to Senat zlecił 4 czerwca budowę „Ołtarza Pokoju" (Ara Pacis), który powstał na cześć powrotu Augusta i jego głównego generała Agryppy, z kampanii pacyfikacyjnej zbuntowanych prowincji, pieczętując tym samym pokój.