Według legendy pierwszym królem Rzymu był Romulus, który założył miasto w 753 roku p.n.e. Siedmiu legendarnych królów miało rządzić w Rzymie aż do roku 509 p.n.e., kiedy to ostatni z nich został obalony. Każdy z królów miał rządzić przez okres około 35 lat. Po zniszczeniu miasta w roku 390 p.n.e., wszelkie zapiski i dokumenty zostały zniszczone, więc nie ma pewności jak była faktyczna liczba pierwszych władców rzymskich. Nie wiadomo również, czy przypisane do poszczególnych królów osiągnięcia czy też dokonania, spisane po roku 390 p.n.e. – są dokładne.
W zasadzie nie ma informacji, czy po rządach Romulusa panowało coś na wzór dynastii oraz dziedziczenia tronu. Dopiero od czasów rządów Tarkwiniusza Pysznego, podjęto próby ustanowienia monarchii dziedzicznej.
We wczesnych latach Rzym rządzony był przez króla, który posiadał praktycznie władze absolutną. Najczęściej pochodził z jednego z miast – państw należących do Etrusków. Chociaż Rzym posiadał instytucje senatu, była ona jednak tylko do przeprowadzania i administrowania życzeń i woli króla.
Cechą charakterystyczną ubioru króla była fioletowa toga, którą mógł nosić tylko władca. Oprócz tego, nosił również czerwone buty oraz biały diadem na głowie. Wiadomo na pewno, że król był uważany za łącznika pomiędzy ludźmi, a bogami bez woli których żadne kroki w państwie nie mogły zostać podjęte. Władca sprawował w tej sytuacji najwyższą władze w kwestiach religii i wierzeń.
Ponadto, oprócz swojego autorytetu, król był też głównodowodzącym armii oraz najwyższym sędzią w państwie. Stanowił najwyższą władze wykonawczą, a imperium – które uznawane było jako jego własność, miało zapewnić mu absolutną władzę oraz dożywotnie bezpieczeństwo.
Po śmierci każdego kolejnego króla następował okres bezkrólewia, a władze tymczasowo przejmował senat. To właśnie senat miał za zadanie wybranie nowego króla. Na początku senatorowie między sobą wybierali jednego przedstawiciela, który miał rządzić jako król elekt, jednak tylko przez okres pięciu dni. Po tym czasie wybierano kolejna osobę z senatu, aż do momentu wyboru właściwego władcy. Kiedy senat znalazł odpowiedniego kandydata, przedstawiany był on ludowi, który mógł przyjąć bądź odrzucić potencjalnego kandydata na nowego króla. Jeśli lud zaakceptował kandydata, musiały zostać spełnione jeszcze dwie kwestie. Ponieważ król miał być również najwyższym kapłanem, musiał posiadać przychylność bogów. W tym celu prowadzono go do świątyni, gdzie zasiadał na kamiennym siedzeniu, a kapłani w tym czasie sprawdzali czy znaki od bogów sygnalizują akceptacje nowego władcy. Następnie król elekt stawał przed senatem i poddawał pod głosowanie akt, który dawał by mu pełną władzę w państwie.
Siedmiu królów Rzymu (753 – 509 r. p.n.e.):
• Romulus – Pierwszy król Rzymu, panujący w latach 753 – 717 p.n.e. Sam ogłosił się królem po zamordowaniu swojego brata Remusa.
• Numa Pompiliusz – Rządził w latach 717 – 673 p.n.e. Był pierwszym wybrany przez lud królem. Twórca kolegiów kapłańskich i rzemieślniczych.
• Tullus Hostiliusz – Rządził w latach 673 – 642 p.n.e. Zasłynął przede wszystkim jako wielki wojownik.
• Ankus Marcjusz – Rządził w latach 642 – 617 p.n.e. Był wnukiem drugiego króla Rzymu, zasłynął jako wielki budowniczy Rzymu.
• Tarkwiniusz Stary – Rządził w latach 617 – 579 p.n.e. Założył dynastie Tarkwiniuszy oraz ustanowił Igrzyska Olimpijskie.
• Serwiusz Tuliusz – Rządził w latach 579 – 534 p.n.e. Był zięciem Tarkwiniusza Starego, przejął władzę po jego zamordowaniu. Jako pierwszy zorganizował powszechny spis ludności.
• Tarkwiniusz Pyszny – Rządził w latach 534 – 509 p.n.e.. Był synem Tarkwiniusza Starego, został ostatnim królem Rzymu po zamordowaniu Serwiusza Tuliusza.
źródło:
E. Wipszycka – Cywilizacja Starożytna; PWN; Warszawa 1998
www.ancient.eu.com