Streszczenie
Kiedy świat ludzi został ostatecznie stworzony (wyłoniony z chaosu), na podniebnym tronie zasiadł najpotężniejszy Kronos. Jan Parandowski umieszcza w tym miejscu opis powstania rodzaju ludzkiego. Traktowało o tym kilka różnych podań – jedni mówili, że ludzie wyrośli z urodzajnej ziemi, inni, że wydały ich lasy i góry. Królowie i warstwa szlachecka uważali, że człowiek tak naprawdę pochodzi od bogów. Najbardziej popularny był jednak mit o nastaniu czterech wieków ludzkości. Pierwszym z nich był tytułowy wiek złoty.
W tym czasie władzę nad światem sprawował wspomniany Kronos. Był to czas wszelkiego urodzaju – w rzekach miało spływać mleko, a z drzew sączył się najsłodszy miód. Ziemia nie potrzebowała pracy rolnika, by wydawać jak najwspanialsze plony. Ludzie wiedli życie podobne do boskiego. Nie znali trosk, smutków i zmartwień. Większość czasu spędzali na biesiadowaniu i radowaniu się. Mogli to robić przez całe życie, ponieważ ich ciało nie podlegało upływowi czasu. Nie starzeli się. Kiedy Kronos został zdetronizowany, ludzie zamienili się w dobroczynne demony. Różnie toczyły się ich losy w kolejnych wiekach ludzkości: srebrnym oraz brązowym. W mitologii greckiej wiek złoty nazywany był inaczej wiekiem obfitości i szczęścia.
Opracowanie
Mit o czterech wiekach ludzkości według Greków miał tłumaczyć pewne następstwa zachodzące w dziejach świata, jego ewolucję oraz powstanie pierwiastka zła. Wiek złoty stanowił punkt wyjścia, podstawę rozwojową dla świata i ludzkości. Przypomina nieco biblijny, chrześcijański Raj, w którym człowiek miał pozostać i mieszkać na zawsze, gdyby nie zgrzeszył, czym ściągnął na siebie wygnanie i konieczność ciężkiej pracy, potrzebnej do pozostania przy życiu. Tak jak w srebrnym i brązowym wieku mitologii Parandowskiego.
Wiek złoty i co dalej?
Epoka ta trwała właściwie od samego początku istnienia świata. Była punktem wyjścia do przebiegu dziejów i pewnie wiek ten trwałby nadal, gdyby Zeus nie obalił Kronosa i nie przejął władzy. Wówczas to Zeus przemienił ludzi w dobre demony, które miały za zadanie strzec przyszłych dziejów i pokoleń.
Cechy wieku złotego
Do najważniejszych cech złotego wieku należą: brak zmartwień i trosk, niezależność od upływającego czasu – wieczna młodość, obfite plon, zdrowie i silne zwierzęta gospodarcze, brak praw, wojen i podziału na miasta czy państwa, a tym samym – brak konfliktów, liczne rozrywki.
 |
| Złoty wiek wyobrażony na barokowym fresku autorstwa Pietro da Cortona / www.wikipedia.org.pl |