świętego (uwierzył dopiero wówczas, gdy dotknął). Sam papież Grzegorz IX nie wierzył w cud, jaki dokonał się na górze Alwerno, jednakże święty Franciszek ukazał się mu i potwierdził jego autentyczność. Później papież bardzo hojnie wspomagał zakon franciszkanów.
„Zaczyna się żywot brata Jałowca”
To opowieść o jednym z ukochanych i pierwszych uczniów św. Franciszka. Przedstawione zostały tutaj różne cudy, jakich dokonał ten towarzysz „biedaczyny z Asyżu”. Pewnego dnia odciął on nogę świni i zaniósł ją choremu, który odczuł z tego powodu wielką radość. Jednakże właściciel trzody bardzo rozsierdził się na zakonników, wyzywając ich od łotrów i oszustów. Tylko dzięki swojej pokorze zdołali oni zmienić jego nastawienie do tego stopnia, że dobił nieszczęśliwe zwierzę i przyniósł zakonnikom na ucztę.
Brat Jałowiec bardzo chętnie pomagał ubogim ludziom, czyniąc wszystko, co tylko mógł, by ulżyć ich cierpieniom. Gdy zaszła potrzeba, nie zawahał się odciąć dzwonków z ołtarza, by pomóc biednej kobiecie (rozdział 5).
Był on także człowiekiem wielkiej pokory, cieszącym się, gdy inni z niego szydzili. Pewnego dnia zobaczył huśtawkę na drzewie i zaczął się nią bawić. Wielu ludzi przechodziło obok i niektórzy z nich nazywali go „baranem”. On jednak czerpał radość z ich obelg wiedząc, że są miłe w oczach Boga (rozdział 9).
„Zaczyna się żywot brata Idziego, towarzysza świętego Franciszka”
Zanim Idzi wstąpił do zakonu, rozdał wszystkie swoje dobra materialne i podążał szlakiem ubóstwa. Przyszedł on do świętego Franciszka i chciał dołączyć do jego grupy W drodze do Asyżu, gdzie mieli zakupić płótno na jego habit, spotkała ich kobieta, która błagała o jałmużnę. Idzi bez wahania posłuchał „biedaczyny z Asyżu” i oddał jej swój płaszcz. Wtedy święty Franciszek utwierdził się w przekonaniu, iż jest to brat godny szacunku i przyjął go do zakonu. Brat Idzi wielokrotnie wsławił się swoimi wspaniałymi czynami, gdyż był człowiekiem dobrym i uczynnym. Twierdził, że posłuszeństwo ważniejsze jest od modlitwy, czego dowodem jest jego przemowa z rozdziału czwartego.
„Zaczynają się rozdziały niektórych nauk i godnych uwagi zdań brata Idziego”
Ta część „Kwiatków świętego Franciszka” zawiera kilka tekstów o charakterze dydaktycznym. Kompozycją przypominają one nieco kazania. Ich zawartość dotyczy przede wszystkim najważniejszych aspektów wiary chrześcijańskiej, m.in.:. pokory, bojaźni Bożej, cierpliwości świętej, czystości, pokuty, modlitwy. Przestrzegają one także przed złymi nawykami – hołdowaniem pokusom, lenistwem, złym językiem itp.
„Uzupełnienie”
„Uzupełnienie” zawiera siedem krótkich historyjek koncentrujących się wokół osoby świętego Franciszka. Przytaczają one kolejne wydarzenia z jego życia, m.in. objawienie się Chrystusa i Matki Bożej, którzy nakazali św. Franciszkowi odbudować kościół w Spoleto. Ostatni tekst poświęcony został pożegnaniu świętego Franciszka z górą Alwerno. Zawarto w nim niezwykle czułe słowa, jakie „biedaczyna z Asyżu” kierował do każdego stworzenia lub miejsca, z którym się zżył:
(…) Bądź zdrów, sokole, dzięki ci za miłość, którą mi okazałeś! (...) oraz (…) Bądź zdrowa, góro Alwerno! Błogosław cię Bóg Ojciec, Bóg Syn, Bóg Duch! Ostań w pokoju! Nie ujrzymy się już nigdy! (…).