Igor Strawiński - biografia i twórczość

Igor Strawiński urodził się w 1882 roku w Oranienbaumie, w okolicach Petersburga. Kompozytor miał polskie korzenie, ale czuł się Rosjaninem. Studiował prawo na uniwersytecie w Petersburgu i jednocześnie uczył się śpiewu pod kierunkiem Rimskiego-Korsakowa. W 1905 roku wziął ślub z Katariną Nosenko.

Debiutem kompozytorskim Strawińskiego były pieśni „Wiosna” i „Pastorale”, które powstały w 1907 roku. W późniejszym okresie kompozytor związał się z Siergiejem Diagilewem, czego owocem były słynne balety.

Strawiński wiele podróżował po Europie, często pomieszkiwał we Francji i w Szwajcarii. Pracował również jako dyrygent i pianista. W 1920 roku przeprowadził się do Francji, którą opuścił tuż przed wybuchem II wojny światowej – wyjechał wówczas do Stanów Zjednoczonych na wykłady z poetyki muzycznej na Harvardzie w Bostonie. Jego drugą żoną była baletnica Wiera de Bosset.

Igor Strawiński zmarł w Nowym Jorku w 1971 roku.

Igor Strawiński - charakterystyka twórczości

Twórczość Igora Strawińskiego dzieli się na kilka okresów. Pierwszy to tak zwany okres rosyjski, kiedy kompozytor fascynował się muzyką typowo rosyjską, często wykorzystywał rodzime motywy ludowe i komponował wspaniałe balety dla Diagilewa, wystawiane w Paryżu: „Ognisty ptak” (1910), „Pietruszka” (1911), „Święto wiosny”. Ten ostatni wywołał olbrzymie kontrowersje – miał zarówno wielkich entuzjastów, jak i zagorzałych przeciwników. Okres rosyjski jest uważany obecnie za najwybitniejszy i najbardziej twórczy etap muzyki Strawińskiego.

Okres neoklasyczny to z kolei faza, w której kompozytor sięgnął do wartości cywilizacji śródziemnomorskiej. Rozpoczynał go balet „Pucinella”, do którego scenografię i kostiumy wykonywał sam Pablo Picasso. Strawiński inspirował się w tej fazie wielkimi europejskimi kompozytorami, niejako modernizując ich rozwiązania, jak w „Symfoniach instrumentów dętych” stworzonych ku czci Debussy’ego. W „Koncercie na fortepian” nawiązywał natomiast do Haendla, Bacha i Scarlattiego, łącząc te inspiracje z elementami jazzowymi. Inne ważne dzieła tego okresu to „Apollo i muzy”, utwór należący do tak zwanego „białego baletu”, czysto abstrakcyjnego i pozbawionego fabuły. Ponadto należy wymienić „Pocałunek wieszczki” i „Grę w karty”.

W Stanach Zjednoczonych w latach 40. powstał natomiast „Oda”, poświęcona pamięci Natalii Kusowieckiej czy „Elegia” na altówkę i skrzypce.

Etapem wyróżnianym w obrębie neoklasycyzmu był okres religijny, inspirowany powrotem kompozytora do wiary prawosławnej. Strawiński stworzył w tym czasie „Symfonię psalmów”, „Mszę” i kantatę „Babel”.

Ostatnia faza tej twórczości to tak zwana dodekafonia (rozszerzenie gamy diatonicznej), którą reprezentowały np. „Treny” czy „Kazanie, opowieść i modlitwa”.

Igor Strawiński