Traktat w Locarno (1925) i jego postanowienia

Przegrana Niemiec w I wojnie światowej zredukowała ów kraj na kilka lat do roli podrzędnego kraju, mającego słabą pozycję międzynarodową i otoczonego powszechną niechęcią. Politycy niemieccy Republiki Weimarskiej stawiali jako naczelny cel swoich działań odbudowę znaczenia Niemiec i odzyskanie utraconych terytoriów, zdawali sobie jednak sprawę z tego, że izolacja Niemiec na arenie międzynarodowej jedynie utrudnia owe działania. Podejmowali więc oni różne kroki, mające na celu przełamanie powstałych po I wojnie barier i wprowadzenie Niemiec na szerokie wody polityki światowej. Jedną z metod używaną przez polityków było organizowanie międzynarodowych konferencji, gdzie zajmowano się drażliwymi i kontrowersyjnymi sprawami.

Jedną z najbardziej kłopotliwych spraw niemieckiej polityki wobec państw zachodnich była kwestia granic, ustanowionych na mocy Traktatu Wersalskiego. Właśnie w celu uregulowania owych palących kwestii doszło do spotkania państw zwycięskiej koalicji i Niemiec, na konferencji w Locarno w Szwajcarii, w roku 1925. Wśród delegatów warto wymienić m.in. angielskiego premiera Josepha Chamberlaina, włoskiego dyktatora Benito Mussoliniego, czy niemieckiego ministra spraw zagranicznych Gustava Stresemanna. Na konferencji były obecne również delegacje innych państw europejskich, ich pozycja była jednak od początku bardzo słaba.

W wyniku ustaleń na konferencji i rozmów pomiędzy politykami doszło do ostatecznego i oficjalnego uznania przez Niemcy nowych granic na zachodzie. Niemcy zgodziły się podpisać układ, który gwarantował ich nienaruszalność. Uznano to we Francji i Wielkiej Brytanii za wielki sukces propagandowy i polityczny.

Znacznie mniej powodów do zadowolenia miały jednak kraje wschodnie, czyli Polska i Czechosłowacja. Fiaskiem zakończyła się bowiem próba stworzenia „wschodniego Locarno”. Niemcy nie zamierzały gwarantować nienaruszalności granic na wschodzie, co w szerszym znaczeniu oznaczało, że będą chciały doprowadzić do ich zmian i rewindykacji. Oczywiście, w roku 1925 Niemcy nie miały militarnych możliwości, pozwalających na dokonanie tego. Konferencja w Locarno stała się jednak ponurym ostrzeżeniem i zapowiedzią trwających całe dwudziestolecie ostrych zatargów granicznych.