Sport w starożytności był od początku ściśle związany z religią – igrzyska odbywały się bez wyjątków ku czci bogów. Uczestnicy zmagań sportowych wierzyli, że ich zwycięstwo nie zależy tylko o ich sprawności fizycznej ale również jest darem od bogów.
Dla greków nie tylko tężyzna fizyczna była istotna, również wewnętrzna doskonałość musiała być osiągnięta – harmonia ciała i umysłu. Wynikało to z greckiego pojmowani piękna – związane było nie tylko z doskonale wyrzeźbionym ciałem ale również z duchowością, moralnością oraz ideą dobra.
Początkowo uprawianie sportu było przeznaczone głównie dla osób pochodzących z kręgów arystokratycznych. Pochodzący z biedniejszych sfer ludzie mogli brać udział w zmaganiach sportowych, o ile mieli czas oderwania się od codziennych obowiązków.
Już w V w p.n.e. sport stał się jedną z najważniejszych części składowych wychowania młodych greków. Nastąpiła swoista demokratyzacja sportu – gdzie rodzina musiała zapewnić jedynie minimum środków. Z zawodach mogli brać udział wszyscy Grecy, ale tylko oni. Zdarzało się że dopuszczano osoby wysoko urodzone z innych krajów np. Macedonii, jednak zwykli obywatel z tego kraju nie mogli brać w nich udziału.
Od IV w p.n.e. każde miasto w Grecji posiadało gimnazjony – kompleksy służące ćwiczeniom fizycznym. We wszystkich większych greckich polis, w których występowało po kilkanaście gimnazjów, powoływano specjalnych urzędników którzy mieli sprawować nad nimi pieczę. Najważniejsze w każdym gimnazjonie były oczywiście ćwiczenia fizyczne, które odbywały się pod okiem specjalistów z danych dyscyplin. Organizowano również zawody dla ćwiczących.
W odróżnieniu od współczesnych igrzysk, w starożytnej Grecji nie ustalano żadnych rekordów czy też wyników, liczył się tylko zwycięzca. Tylko jego odznaczano, nie było żadnego drugiego ani też trzeciego miejsca.
Igrzyska odbywały się w różnych polis, do najsławniejszych należały te w Olimpii oraz w Delfach.
Program samych igrzysk był bardzo zróżnicowany. Odbywały się biegi na różnych dystansach – od jednego stadionu (ok. 192 m), aż nawet do dwudziestu czterech. Oprócz biegów rzucano dyskiem oraz oszczepem, uprawiano pięściarstwo i zapasy. Dużą popularnością cieszyły się wyścigi rydwanów zaprzęganych w dwa bądź cztery konie.
Na samym igrzyskach po zwycięstwie dany zawodnik otrzymywał zaledwie symboliczny dar w postaci wieńca. Jednak miasta które reprezentowali ofiarowały mu spore sumy pieniędzy oraz uzyskiwał liczne przywileje.
Praktycznie od początku istnienia igrzysk pojawiła się tendencja do zawodowego uprawiania sportu. Każdy młody grek był wówczas podawany wieloletnim ćwiczeniom pod okiem wykwalifikowanych specjalistów. Podobnie z resztą jak dzisiaj na jego sukces pracował sztab ludzi, w tym m.in. masażystów czy też lekarzy.