Wirus różyczki jest zaliczany do wirusów zwierzęcych. Jest niebezpieczny dla naczelnych i innych ssaków. U ludzi wywołuje różyczkę. Jest zaliczany do rodzaju Rubvirus. Występuje na całym świecie, badania przesiewowe wskazują na to, że ponad 70% Europejek posiada przeciwciała przeciwko antygenom różyczki.
Budowa
Mikrogram TEM wirusów różyczki
Wirus różyczki jest RNA wirusem o kulistym kapsydzie o średnicy ok. 40 nm. Kapsyd zbudowany jest z hemaglutyniny.
Objawy zakażenia
Zakażenie wirusem różyczki ma zazwyczaj łagodny przebieg i długi okres wylęgania (od 12 do nawet 23 dni). Objawia się gorączką, delikatną plamisto-grudkową wysypką, powiększeniem węzłów chłonnych, może mu towarzyszyć również bol stawów. Choroba może zakończyć się powikłaniami w postaci wędrującego zapalenia stawów, małopłytkowości, skazy krwotocznej lub bardzo rzadko występującego zapalenia mózgu. Różyczka jest szczególnie niebezpieczna dla kobiet w ciąży, szczególnie w pierwszym trymestrze, ponieważ może prowadzić do ciężkich wad wrodzonych płodu.
Drogi przenoszenia
Wirus różyczki przenoszony jest wyłącznie drogą kropelkową. Zakażenia występują najczęściej późną zimą lub wczesną wiosną.
Leczenie i profilaktyka
W przypadku rozwoju różyczki stosuje się leczenie objawowe, m.in. podaje się leki obniżające temperaturę. Najlepszą ochroną przeciwko zakażeniom wirusem różyczki jest przyjęcie szczepienia. W Polsce jest ono obowiązkowe i przyjmowane w dwóch dawkach — pierwsze pomiędzy 13 a 14 miesiącem życia, drugie przypominające w wieku 10 lat. Szczepionka przeciwko różyczce jest szczepionką atenuowaną.