Międzynarodowa Unia Paneuropejska była organizacją promującą ideę jedności europejskiej, która funkcjonowała w dwudziestoleciu międzywojennym. Rozwój organizacji był zainspirowany pojęciem „Stanów Zjednoczonych Europy”, których ideę zaproponował Richard Coudenhove-Kalergi w swojej książce pt. "Paneuropa". Popularność idei paneuropejskiej doprowadziła do dwóch kongresów paneuropejskich – pierwszego w Wiedniu i kolejnego w Brukseli.
Unia Paneuropejska była pierwszą współczesną organizacją odnoszącą się do jedności kontynentu, jednak kryzys finansowy, rozwój faszyzmu we Włoszech i nazizmu w Niemczech oraz II wojna światowa, przerwała inicjatywy integracyjne.
Po II wojnie światowej ponownie bardzo dużą popularnością cieszyły się różnego rodzaju organizacje i stowarzyszenia głoszące konieczność integracji kontynentu europejskiego, a przynajmniej jego zachodniej części. Popularność tych ruchów paneuropejskich wynikała ze straszliwych zniszczeń wojennych, do jakich doszło nie tylko w sferze materialnej, ale także psychologicznej – integracja Europy miała stać się lekarstwem na podziały, które doprowadziły do wybuchu wojny, a tym samym – środkiem zapobiegającym kolejnej ewentualnej wojnie.
Przykładami organizacji paneuropejskich działających w 2. połowie lat 40. są: Europejska Liga Współpracy Gospodarczej, Europejska Unia Parlamentarna, Francuska Rada na Rzecz Zjednoczonej Europy.
Warto podkreślić, iż idee paneuropejskie były szeroko promowane także przez bardzo znanych polityków takich jak Winston Churchill, Paul Henri Spaak czy też Konrad Adenauer i Alcide de Gasperi.
Paneuropeizm promowany był między innymi w trakcie tzw. kongresów europejskich – Kongres w Hadze (1948 r.) uznawany jest przez wielu specjalistów za jeden z pierwszych kroków w kierunku integracji europejskiej, ponieważ jego efektem było powstanie w 1949 r. Rady Europy.