Program Odbudowy Europy (ang. European Recovery Program, czyli ERP) lub inaczej Plan Marshalla był planem pomocy w odbudowie zniszczonej II wojną światową Europy. Plan miał polegać na uleczeniu gospodarek poszczególnych krajów poprzez dostawy surowców naturalnych, różnego rodzaju koniecznych produktów oraz żywności.
Realizacja Planu trwała cztery lata (1948-1952) – w tym okresie na rzecz krajów europejskich przekazano pomoc wartości kilkunastu miliardów dolarów (co jest obecnie odpowiednikiem ponad stu miliardów).
Pomoc planu Marshalla jest oceniana w sposób dość zróżnicowany. Wskazuje się bowiem, iż bezpośredni efekt pomocy był stosunkowo niewielki, natomiast dzięki wpływom ogromnych kwot doszło do ustabilizowania sytuacji finansowej, co m.in. odbudowało zaufanie inwestorów wobec poszczególnych krajów. Plan Marshalla spotkał się z dość poważną krytyką, zgodnie z którą był on sposobem na dynamiczny rozwój gospodarki amerykańskiej i początkiem ekonomicznej dominacji USA. Co więcej, był on pierwszym programem pomocowym na taką skalę i rozpoczął on erę mniejszych planów pomocowych dla różnych krajów w potrzebie – wątpliwa wydaje się jednak skuteczność takiego wydawania funduszy.
Warto zaznaczyć także, że duże znaczenie Planu Marshalla polega również na tym, iż państwa europejskie musiały działać wspólnie – ponad wywołanymi wojną podziałami. W celu koordynacji funduszy przekazywanych ze Stanów Zjednoczonych powstała Organizacja Europejskiej Pomocy Gospodarczej, która była jednym z pierwszych kroków w kierunku integracji europejskiej.
Warto wiedzieć, że nazwa programu – Plan Marshalla – wynika z nazwiska amerykańskiego sekretarza stanu George'a Marshalla, który w czerwcu 1947 r. przedstawił główne założenia planu, jego warunki itp.
Istotną kwestią związaną z programem jest także to, iż był on proponowany również Związkowi Socjalistycznych Republik Radzieckich i krajom pozostającym po wojnie pod jego wpływem (w tym Polsce). Józef Stalin – przywódca ZSRR - odrzucił jednak pomoc państw zachodnich.