Monoteletyzm (z gr. monos – jeden, thelo – chcę, mam wolę) to herezja głosząca, że Chrystusowi, mimo że miał ludzką naturę, brakowało ludzkiej woli i że miał On tylko jedną (boską) wolę przejawiająca się w działaniu. Nauka ta była szerzona w VII w. przez patriarchę Konstantynopola Sergiusza I. Stanowiła próbę pogodzenia monofizytyzmu z ustaleniami soborów efeskiego (431) i chalcedońskiego (451), dotyczącymi dwóch natur Jezusa Chrystusa w jednej osobie.
Początkowo monoteletyzm został uznany przez papieża Honoriusza I. Oficjalnego poparcia udzielił także w 638 r. cesarz Herakliusz w swoim edykcie Ekthesis. Herezję potępił dopiero Sobór Konstantynopolitański III (680–681), który ogłosił uroczyście, że w Chrystusie są nie tylko dwie natury, ale także dwie wole, które jednak działają w pełnej zgodzie w jednej Osobie.