Arabski podbój Hiszpanii, rozpoczęty w 711 r. od zajęcia miasta Toledo, zakończył się w ciągu pół wieku. Wówczas powstał organizm państwowy określany mianem al-Andalus. Rekonkwistą (hiszp. reconquista oznacza „zdobycie na nowo”) nazywa się zbrojną walkę chrześcijan w okresie VIII-XV w. o odzyskanie owych ziem Półwyspu Iberyjskiego spod panowania arabskiego.
Główną rolę w okresie rekonkwisty odegrały królestwa: Kastylii, Aragonii i Portugalii. Kraje te w swoich walkach wspierane były przez krzyżowców (głównie francuskich) oraz zakony rycerskie m.in. Zakon Alcantra, Zakon Santiago oraz Zakon Rycerzy Chrystusa. Patronem wojsk chrześcijańskich podczas rekonkwisty był święty Jakub.
Początek rekonkwiście dała położona nad Zatoką Biskajską Asturia. Po okresie krwawego odpierania ataków z strony emiratu, Alfons II (791-842) odmówił Arabom płacenia trybutu i kazał namaścić się na króla. Po jego koronacji Asturia wzmocniła się wewnętrznie. Dzieło kontynuował Alfons III (866-910), któremu udało się uzyskać zdobycze terytorialne i zorganizować Leon oraz Kastylię, które z czasem jako samodzielne państwa przejęły obowiązek rekonkwisty. Ustanowiona za Alfonsa III stolica w Oviedo stała się natomiast ośrodkiem chrześcijańskiej kultury.
Do połowy XI w. walkę z Arabami utrudniały rozdrobnienie i słabość państw chrześcijańskich. Przełom nastąpił jednak po upadku kalifatu kordobańskiego w 1031 r., kiedy to powstał szereg skłóconych ze sobą emiratów. W XIII w. już cały Półwysep, z wyjątkiem Grenady, znalazł się pod panowaniem chrześcijan. Za koniec rekonkwisty uznaje się 1492 r., kiedy doszło do zdobycia Grenady.
Rekonkwista odegrała ważną rolę w kształtowaniu się autonomii państw Półwyspu Pirenejskiego oraz świadomości narodowej jego mieszkańców, czyli Hiszpanów i Portugalczyków.