Poeta nawiązuje w swoim kolejnym Trenie do mitologii greckiej (wizja Hadesu, mit o Orfeuszu i Eurydyce).
Podmiot liryczny porównuje się do mitycznego Orfeusza, któremu udało się wyprowadzić z podziemi ukochaną żonę. Chce on podążyć ścieżkami starożytnego bohatera, bowiem ma nadzieję, że w ten sposób mógłby odzyskać córkę.
Jedyną „bronią” poety jest więc – podobnie jak w przypadku Orfeusza – poezja. Mityczny bohater ubłagał surowego Hadesa swą żałobną pieśnią, a ten zezwolił mu na wyprowadzenie żony z piekieł (jak wiadomo, podstęp nie udał się, gdyż Orfeusz – wbrew zakazowi Hadesa – spojrzał na żonę).
(…) A ty mię nie zostawiaj, wdzięczna lutni moja, / Ale ze mną pospołu pódź aż do pokoja / Surowego Plutona! (…)
– błaga poeta zaznaczając, że zrobiłby wszystko, by odzyskać córkę. Jest gotów nawet oddać za nią życie, przekonany, iż śmierć wybawi go przynajmniej od nieustannej niedoli.
Podobnie jak w przypadku większości trenów, utwór napisany jest wierszem o budowie regularnej (trzynastozgłoskowiec), ma rymy parzyste. W tekście pojawiają się: pytania retoryczne, apostrofy („A ty mię nie zostawiaj, wdzięczna lutni moja”) oraz epitety („namilszą dziewkę”).