Trudności w pisowni połączeń on, om, en, em wynikają z tego, że często są one wymawiane jako [ą] i [ę], np. tempo wymawiane [tępo], front - [frąt], komplement - [kąplemęt]. I odwrotnie - wiele wyrazów zawierających ą i ę wymawia się, używając połączeń on, om, en, em, np. [kompać] zamiast kąpać, [kempa] zamiast kępa, [kont] zamiast kąt.
Zgodnie z zasadami odnotowanymi w słownikach ortograficznych połączenia te piszemy:
1. w wyrazach rodzimych przed przyrostkami -ka, -ko (stonka, kromka, stajenka, drzemka),
2. w wyrazach zapożyczonych przed spółgłoskami zwartymi i zwarto-szczelinowymi (p, b, t, d, c, ć, dź, k, g), np. stempel, konto, potencja, Kongo oraz przed spółgłoskami szczelinowymi (f, w, s, z, sz, ch), gdzie możliwa jest dwojaka wymowa, np. konfiguracja i możliwa wymowa [kąfiguracja], benzyna i możliwa wymowa [bęzyna].
Stosowanie powyższych zasad, czyli konieczność rozróżniania wyrazów rodzimych i zapożyczonych oraz określonych głosek, może być kłopotliwe. Dlatego właśnie pisownię wyrazów z połączeniami on, om, en, em warto po prostu zapamiętać.
Mniej trudności sprawi na pewno zapamiętanie zasad pisowni połączeń om i em na końcu wyrazów:
1. Końcówki -om zapisujemy w celowniku liczby mnogiej rzeczowników (komu? czemu? - chłopcom, drzewom, chmurom).
2. Końcówka -em jest charakterystyczna dla czasowników wiedzieć, śmieć, jeść, umieć, rozumieć (wiem, powiem, śmiem, jem, umiem, rozumiem).